Oglądałem wczoraj, jak dla mnie jeden z najlepszych polskich filmów jakie powstały w ostatnich latach. Nie jestem fanem Paktofoniki, słyszałem ale nie słucham ich muzyki, po tym filmie też nie zamierzam, no może parę kawałków czasem dla przypomnienia filmu.
Przede wszystkim, nie wiem jaka była prawdziwa historia, ale kto tak naprawdę wie jaka była, ile osób, które uważają, że wiedzą jak było naprawdę, tyle opinii (opieram się na dyskusji na forum). Nie ma jednej prawdy, każdy ma swoją rację i ja to szanuję. Traktuję ten film jako film fabularny, nie dokumentalny. Film nie jest doskonały, nie jest idealny, nie próbuje taki być, to mi się właśnie w nim podoba. Nie jest mentorski, nie moralizuje - nie cierpię tego w "polskim kinie". Postacie są zwyczajne, gra aktorska pozostawia trochę do życzenia, ale to nie istotne. Rozumiem fanów, którzy uważają, że to kicha, może jak bym był fanem, to czułbym się rozczarowany, może miałbym inne wymagania i oczekiwania, ale nie jestem.
Film bardzo wciągający, taki nurt "nieidealnego polskiego kina" - to jest w nim piękne! Jest 100x bardziej prawdziwy niż inne polskie filmy, które powstały ostatnio, np. "Lęk wysokości", które wyglądają jak sweter wykładowcy łódzkiej filmówki próbujący dopiąć się na ostatni guzik, nawet mimo tego, że nie odzwierciedla prawdziwej historii dokładnie.
To tyle, jeśli ktoś chciałby pokusić się o odpowiedź, byłbym wdzięczny za nie pisanie bzdur o gimbusach albo jakiś "żydkach" itp.