Polskie kino nie ma lekko w tym roku. Najpierw przez 9 miesięcy nie wychodzi nic godnego uwagi, a potem, gdy polski kandydat do Oscara zostaje wyłoniony, do kin wchodzą pozycje tyleż intrygujące, co dziwnie reklamowane – „Jestem twój” doczekał się enigmatycznej recenzji Jakuba Sochy, z której nie wynika nawet o czym jest film, oraz recenzji Pawła Felisa, który tworzył swój tekst najwyraźniej w obecności reżysera, który mu dyktował jakich bohaterów chciał stworzyć, ale mu nie wyszło. Bo skąd na przykład fragment o matce, która chce zemsty na tych, którym wyszło lepiej w życiu? Bo na pewno nie z filmu... A może istnieje jakaś rozszerzona wersja filmu, której nie widziałem? To całkiem prawdopodobne, a wierzę w to tym silniej, im częściej widzę w recenzjach wspomnienie o „dzikiej scenie seksu”. Ja tam widziałem dwu sekundową migawkę w pozycji klasycznej, nic wielkiego.
Dodatkowo, przypatrzcie się plakatowi – ja widzę jakiś brazylijski dokument o wuwuzeli, ale na pewno nie polski dramat teatralny. Cokolwiek tajemnicze zagranie. Wszystko to złożone do przysłowiowej kupy daje target, w jaki celowano – ludzi, którzy nie czytają recenzji, ale patrzą na gwiazdki i zdobyte nagrody. Tych było dużo, i owszem.

Oczywiście, zawsze znajdzie się wyjątek taki jak ja, który stwierdzi że od blisko roku nie był w kinie na polskim filmie więc pójdzie na wszystko, co nie jest komedią romantyczną. „Jestem twój” był idealnym wyborem, ale tylko na początku.

Film Grzegorzaka to dramat teatralny rozpisany na dwie sceny i pięciu bohaterów – bogate małżeństwo Marty i Jacka, jej siostry Aliny oraz dozorcy osiedla Artura oraz jego matki Ireny. Małżeństwo przechodzi kryzys, Marta wygania męża z domu, który wyjeżdżając z miasta spotyka swoją dawną kochankę Alinę, która z kolei ma dość swoich związków. W tym czasie Martę nachodzi Artur, który zafascynowany jej stopami, postanowi być jej rycerzem i się z nią prześpi – jak się okaże, skutecznie, bo nie długo potem test ciążowy zostanie zdany, a przyszła matka postanowi zaraz po porodzie oddać dziecko do adopcji. Wobec tego Artur poprosi o pomoc swoją matkę, która zaciągnie całe zdarzenie do sądu...

Jest to historia o ludziach wymagających pomocy, żądających miłości, ale jednocześnie nie zdolnych do pomocy innym ani tym bardziej do kochania drugiego człowieka – gdy zauroczenie zamienia się w wyznanie miłości, a to z kolei zostaje odrzucone, uczucie pozytywne zamienia się w negatywne. Nienawiść skierowana w innych i w siebie, by z czasem zacząć pragnąć obu wariantów – by umarła, i by pokochała. Naraz, w tych samych słowach.
Jedna z bohaterek przyznaje się, że ma w sobie potwora – w filmie zobrazowane przez pszczoły w ścianie biura Jacka. I to ten potwór stoi za idiotyczną sceną, w której to Marta o 3 w nocy wyznaje mężowi że go nie kocha, by potem stwierdzić, że nie wie dlaczego to powiedziała, by znowu wyznać mu miłość. On się na to zgadza pod warunkiem, że to był ostatni raz. W romantycznym uścisku ona wrzuca go do basenu, wrzeszcząc „pogrywam z tobą, c***!!!”. Oszołomiony mąż wychodzi a za nim żona krzycząc – a jakże! – że go kocha i nie wie, co się stało.

Jeśli ktoś na sali jest zaintrygowany, uspokajam – do końca nic nie zostanie tu wyjaśnione. Już nie mówię tylko o takich niezwykłych kwestiach jak potwory w ścianach, a ludzkich, codziennych. Choćby sprawy małżeńskie – Jacek wrócił niby ot, tak? I wszystko było już okey? Co z Aliną? Czy ona sabotowała ich związek? Jak poważne było to, co było między nimi? Czy Alina o tym wiedziała? Co w ogóle sprawiło, że doszło do początkowej separacji? Takie dziury nie pozwalają głębiej poczuć tego, co się dzieje na ekranie, by w efekcie być całkowicie obojętnym wobec kolejnych dramatów. Nawet końcowe nie zamknięcie wątków ani nie denerwuje, ani nie zawodzi. Ot, reżyserowi się nie chciało, no to trudno. Grunt, że zebrał się i do spółki z Mariuszem Ostrowskim nakręcił piekielnie dobrą scenę karmienia noworodka – zawsze to jakieś zastępstwo.

Pochwalić należy aktorstwo i scenografię – film zasadniczo sprowadza się do dwóch miejsc: nowoczesnego domu rodzinnego i starego, zagraconego mieszkania Artura. To pierwsze jest proste, nowe, schludne i czyste. Meble ustawione jakby od linijki, spokojna kremowa kolorystyka, przestrzeń i funkcjonalność. Mieszkanie Artura wygląda bardziej jak typowe mieszkanie – ktoś kiedyś powiesił na tym pręcie wystającym ze ściany wieszak i tak wisi do dziś. Obok pralki stoi komputer, przy którym siedzi się na wersalce – a na komputerze Artur grający w „Wiedźmina”, na ścianach plakaty z gier.
Aktorzy mieli zasadniczo jedno zadanie – by cały ten dramat wypadł realistycznie i prawdziwie. Roma Gąsiorowska wrzeszcząca z nożem w ręku, że potrzebuje być dla kogoś ważna wygląda z początku wręcz żałośnie, by chwilę później stać się naprawdę wzruszającą opowieścią. Cieszy też fakt, że tak dobrze zapowiadająca się aktorka dostał w końcu większą rolę, którą w pełni wykorzystała.

Optymistycznym akcentem jest też fakt, że po kilku miesiącach posuchy w kin wszedł polski film, który chociaż pod pewnymi względami jest godny uwagi. Liczy się progres, prawda?


5/10