Przez 87 minut filmu kamera nie robi ani jednego ruchu. Zrezygnowano z muzyki oraz komentarzy autora. Głos zabiera tylko sześć wierzących osób, które, pokazane w częściowym zbliżeniu w kościele, przodem do kamery, wnoszą swe prośby i podziękowania, za każdym razem zaczynając je od formuły Jezu, ty wiesz. Bohaterowie mówią o swych dużych i małych problemach, zaprzepaszczonych szansach, załamaniach i nadziejach. Świadkiem tych intymnych zwierzeń jest kamera filmowa, rejestrująca od strony ołtarza twarze modlących się.
Reżyser określił swoje dzieło mianem „filmowej spowiedzi”, podkreślając jego komiczny, poruszający a momentami wręcz brutalny charakter..

Jezus - zbawiciel, spowiednik i terapeuta. Zanoszone do Niego codziennie prośby, pytania i zwierzenia zyskują głos i twarz wiernych, którzy swoje intymne "rozmowy" pozwolili Ulrichowi Seidlowi uwiecznić na taśmie filmowej. "Nie interesowała mnie hipokryzja, skleroza, neuroza, bigoteria czy kicz Kościoła katolickiego. Chciałem pokazać intymne relacje, jakie ludzie mają z Bogiem" - deklaruje reżyser. I nie jest to kokieteria. W "Jezu, Ty wiesz" Seidl odrzuca przydzielone mu etykietki cynika, prowokatora i socjopornografa. Ascetycznie skomponowane kadry skupiają się na bohaterach: łaknących miłości, zagubionych, samotnych, którzy pokładają całą swoją nadzieję w wierze. Reżyser na zaufanie, jakim go obdarzyli ci ludzie, odpowiada szczerością spojrzenia. Seidl nie komentuje Kościoła jako instytucji. W tym łączącym formułę talk-show ze spowiedzią filmie głos ma wiara, a jest to głos fascynujący i silny.