W każdej części walczył z panoszącym się politycznym "lewactwem". W części pierwszej została ukazana hipokryzja wszystkich tych antywojennych pajaców, w drugiej John walczył z komunizmem z Vietnamu, a w części trzeciej z Bolszewikami w Afganistanie. Zaznaczyć należy, że seria filmów o tym romantycznym bohaterze jest przeznaczona dla ludzi o dużej wyobraźni. Dlaczego? Ponieważ każdy zarzut zawsze dotyczy tego, że Rambo tu napakowany mięśniak, że film jest absurdem z tego względu, iż jest niemożliwością by jeden człowiek robił taką rzeź. Wszystko to prawda, ale pojawia się jeden często niedostrzegany wątek. W tym filmie ważna jest treść, a nie forma. A treścią jest to by pokazać ludziom by nigdy nie ulegać relatwizmowi, by wiedzieć co jest prawdą, a co fałszem, co jest dobrem, a co złem. Rambo ukazuje nam postawę konserwatywną, antylewacką. Ktoś może się zastanowić skąd to połączenie liberalizmu z konserwatyzmem. John jest z USA, z kraju gdzie inicjatywa prywatna, własność jest czymś nadrzędnym, natomiast sprawy religijne (Chrześcijaństwo w głównej mierze), postawy tradycjonalistyczne idealnie właśnie z tym liberalizmem współgrają. Bo liberalizm to pojęcie ekonomiczne, a nie obyczajowe.
Co do części czwartej - jest tam wspaniały moment, kiedy Rambo trzyma w ręku krzyż i w tym właśnie momencie postanawia uczynić ten świat choć odrobinę lepszym. Zabić tych, którzy czynią krzywdę dobrym ludziom. I jest to jak najbardziej chrześcijańska zasada. "Przyszedłem do was z mieczem, a nie z pokojem. Nie ma tu żadnego absurdu, wystarczy poczytać trochę na temat Katolickiej Teologii Wojny. Dlatego też Rambo jest przeznaczony dla ludzi i z wyobraźnią i dla tych co posiadają trochę wiedzy historycznej i teologicznej.