,,Jojo Rabbit’’ to satyryczny czarny komediodramat, wyreżyserowany przed Taikę Waititi, który swoją premierę miał w 2019 r. Pomimo wielu kontrowersji wokół filmu, zdobył on wiele nagród,
w tym najważniejszą statuetkę - Oscara za Najlepszy Scenariusz Adaptowany.
Film jest adaptacją powieści autorstwa Christine Leunens pod tytułem ,,Caging Skies”.

Na świat przedstawiony w filmie patrzymy oczami małego chłopca o imieniu Jojo, który jest miłośnikiem nazizmu, z dumą nosi mundurek Hitlerjugend, a nawet ma wymyślonego przyjaciela, samego Adolfa Hitlera. Świadczyć to może o wielkim podziwie chłopca i zaufaniu do Führera. Chłopiec bierze także udział w obozie młodzieżówki NSDAP, który jest dla niego chłopięcą przygodą, pełną zabawy. Nie traktuje nazizmu poważnie, o czym świadczy chociażby zabawa granatami.
Młody Jojo w samych Żydach widzi wyłącznie mityczne, obdarzone magicznymi zdolnościami stwory z propagandowych broszur. Boi się ich, nie postrzega jako ludzi.
To właśnie w swoich notatkach Nietzsche zawarł koncepcję “nadczłowieka" i "moralności panów", które zostały później nadinterpretowane i wykorzystane przez ideologię nazistowską.
Fakt nadinterpretacji w filmie jest podkreślony poprzez ukazanie ideologii przedstawionej w sposób karykaturalny, co potęguje jej brak sensu. Ukazany nazizm, pomimo wielu karykaturalnych postaw, pokazuje także drastyczną prawdę, o czym świadczą chociażby sceny wywożenia Żydów ciężarówkami do obozów zagłady, gdzie Niemcy stawiali się jako naród wybrany.
W filmie młody Jojo spotyka w swoim domu młodą Żydówkę, ukrywaną przez jego matkę. Zdaje sobie wtedy sprawę o swoim błędnym wyobrażeniu o narodzie żydowskim jako o mitycznych stworach, zaprzyjaźnia się z dziewczyną, co całkowicie zmienia jego podejście do życia, w tym poprzez odrzucenie ideologii nazistowskiej. Bohater poprzez pryzmat własnego doświadczenia odnalazł swoje prawdziwe poglądy i idee, odrzucając stare, które zostały mu narzucone przez władzę.
Sceną tą możemy więc nawiązać do empiryzmu genetycznego, który głosi, że umysł ludzki jest pierwotnie pozbawiony treści poznawczych (umysł jako tabula rasa – „niezapisana tablica”) i, że dopiero doświadczenie bezpośrednio lub pośrednio powoduje zapełnienie tej pustki sądami.
Reżyser łączy w filmie groteskę z tematami trudnymi, niekiedy nawet drastycznymi. To właśnie sprawia, że na poważny temat, jakim jest zagłada Żydów, pełna tragedii i braku moralności, potrafimy spojrzeć w sposób bardziej luźny, łatwiejszy do zrozumienia, mając przy tym równocześnie świadomość występującego w tamtych czasach wielkiego ludzkiego cierpienia.
Według angielskiego historyka i filozofa Robina Georga Collingwooda nie istnieje coś takiego, jak czysty fakt historyczny, że nie jesteśmy w stanie, w sposób absolutny, poznać jakiegokolwiek faktu historycznego, mimo że wiedza o nim się zwiększa oraz że myślenie historyczne bazuje na percepcji. I to właśnie zależy od osoby, w jaki sposób ją postrzega i jak ją przedstawi.
Taika Waititi kończy swój film piosenką ,,Heroes’’ Davida Bowiego oraz cytatem z wiersza austriackiego poety, egzystencjalisty Rainera Marii Rilkego:

,,Niech wszystko ci się stanie, Piękno i Terror,
Po prostu idź dalej
Żadne uczucie nie jest ostateczne.”