Film Kerrigana warto obejrzeć na DVD, gdyż zawarta jest na nim alternatywna wersja opowieści zmontowana przez producenta Stevena Soderbergha.

W wersji reżyserskiej spotykamy roztrzęsionego Keana, kiedy desperacko próbuje odnaleźć swoją zaginioną jakiś czas temu córkę. Widz szybko orientuje się, że Keane jest szalony. Cały czas mamrocze coś do siebie, zachowuje się w sposób nieodpowiedni do sytuacji, jego życie jest całkowicie rozbite na kawałki. Kerrigan tak prowadzi narrację, by osaczyć widza szaleństwem bohatera, tak że w końcu nie wiadomo, czy Keane ma córkę, a jeśli tak to czy została porwana, a może przebywa z żoną, z którą się rozwiódł. Powolna narracja, nieco nuży, zwłaszcza w późniejszych partiach filmu.

Soderbergh zupełnie inaczej rozłożył akcenty. Jego film jest prostszy w konstrukcji i historii. Jego Keane to osoba znajdująca się na dnie, przepełniona rozpaczą. Jednak dopiero po 20-30 minutach dowiadujemy się, że przyczyną tego jest utrata córki. W tej wersji jest niemal jasne, że córka zagubiła się lub została porwana na dworcu autobusowym. Keane jest nie tyle szaleńcem ile jego szaleństwo jest wynikiem nieukojonego żalu. W osobie córki sąsiadki przez chwilę odnajduje substytut córki niemalże dopuszczając się czynu, przez który on sam rozpacza.

Niezależnie od wersji na pochwałę zasługują: odtwórca roli głównej Damian Lewis oraz młodziutka ale już przejawiająca świetne wyczucie aktorskie Abigail Breslin (film powstał dwa lata przed jej brawurową kreacją w "Małej Miss").