Dawno już nie widziałem tak denerwującego mnie filmu. I to jeszcze w jednym z moich ulubionych gatunków. Właściwie to naprawdę klasyk. Zawiera wszystko, co kojarzy się z podgatunkiem spaghetti westernu (którego nie trawię). Ciągnące się w nieskończoność "portrety" zastygłych w bezruchu twarzy bohaterów, z groźnymi minami, które mają widzowi sugerować, że ich właściciele są bardzo groźni albo, że właśnie myślą, powtarzający się, natrętny muzyczny motyw bez polotu, dziwaczne imię głównego bohatera. No i najważniejsze - wyciągnięty gdzieś prosto z hippisowskiej komuny, obwieszony łańcuchami, z rozpuszczonymi niemal do pasa włosami, błyszczący bransoletkami i pierścionkami heros, czyli po prostu Franco Nero. No i nie zapominajmy, że czas powstawania filmu to jednocześnie narodziny w USA poprawności politycznej. Stąd kilka aluzji podczas niektórych scen o złych białych gnębiących czarnych, o zaprowadzaniu porządku, który jest oczywiście w praktyce wstrętną dyktaturą, że wolność jest najważniejsza i że wszyscy ludzie są równi bez względu na kolor skóry. Jeśli to ma być western, to ja dziękuję. To raczej lewacki film propagandowy "ubrany" w western. Oczywiście, to tylko moje zdanie, kochani lewacy...:-)