Faktycznie, chwilami może wydawać się senny, ale wg mnie nawet te sceny, gdzie „praktycznie nic się dzieje” idealnie dopełniały portret Xiao Wu oraz chińskiej prowincji w ogóle, z jej wszechobecnym syfem i apatycznymi ludźmi, uciekającymi przed szarą rzeczywistością w jaskrawe bary karaoke z niemożliwie tandetnym i ckliwym popem. W życie tych ludzi coraz bardziej nieubłaganie wkracza juan (tzn. pieniądz), który podkopuje tradycyjne wartości, bywa, że niszczy przyjaźnie, miłość, rodzinę, w rezultacie skazując ludzi na samotność. Podoba mi się pewna przewrotność tego filmu. Otóż Xiao Wu, na pierwszy rzut oka odpychający i ordynarny kieszonkowiec, w końcowym rozrachunku okazuje się być jedną pozytywną postacią... Jest tu parę świetnych scen, np. niecodzienne wyznanie miłosne z użyciem zapalniczki z pozytywką albo kapitalna końcówka...