Co chyba każdy, kto widział część pierwszą, był w stanie przewidzieć:)
Nie jest to perfekcyjny film Tarantino, niemniej dwójeczka jest lepsza od jedyneczki. Dlaczego? Sadzę, że ten film ma trochę więcej do powiedzenia o postaciach niż częśc pierwsza, która była w zasadzie jedynie popisem wizualnym, zabawą reżysera z konwencjami. Tutaj też mamy odniesienia do ulubionych filmów Quentina, jednak opowiedziana jest lepiej, dużo wolniej wprawdzie i mniej efektownie, ale bardziej interesująco. Końcówka przynosi rzeczywiste zaskoczenie; ostatni kwadrans to już kompletna zmiana konwencji na coś w rodzaju rodzinnego melodramatu, czyli gatunku, o jaki Tarantino do tej pory nie zahaczał. Mam jednak nadzieję, że kolejne jego produkcje bliższe będą "Pulp fiction" niż "Kill Billa" i że będą bogatsze fabularnie i znaczeniowo.