Na początek: Cieszy mnie to, że mr. Q nie zrobił z drugiej części sieczki, jak to było w jedynce. Setki jego przeciwników zaatakowałoby go twierdząc, że druga część niczym nie różni się od pierwszej. Film ma to, co w filmach
Tarantino podoba mi się najbardziej. Chociażby niekonwencjonalne ujęcia z kamer w scenie walki Elle i Beatrix. Muzyka nad którą za zawrotną sumę gotówki równą 1$ pracował Robert Rodriguez. Charakterystyczne postacie - nawet jeśli dana postać pojawiła się w jednej, dwóch scenach to i tak wiemy wiele na jej temat. Nie jest ważne, czy dana postać jest zła (Elle, Bill, Budd), czy dobra, lubimy ich, z powodu ich cech charakterystycznych. Elle grana przez Daryl Hannah - jest pewna siebie, ambitna, a na dodatek ma fantastyczną katanę (i brakuje jej oka, przepraszam - oczu ;)) Budd - gość, którego pewnie wielu z was spisało na straty w scenie w której Kiddo zakradała się do jego przyczepy. Mistrz Mei Pei - nielubiący białych, nienawidzący amerykanów, a do tego gardzący kobietami ;)
Do tego jeszcze dochodzi wiele innych elementów. Chociażby dialogi - rozmowa Billa i Budda na temat Crazy 88, Billa i Beatrix przy ognisku o przyczynach masakry w świątyni (to było mistrzostwo ;)) i tekst Budda - Wakey, Wakey! Eggs and Bakey!(Pobudeczka! Bekonik i jajeczka!).
Nie wiem ilu z was zwróciło uwagę na ostatnią scenę, w której panna młoda
jedzie swoim niebieskim VW Karmannem Convertible. Została ona zrobiona w
jakże pięknym, oldschoolowym stylu, w którym kamera jest umieszczona "na masce", a za tylnią szybą przewija się tło. Podobny efekt Q.T. wykorzystał w Pulp Fiction (Bruce Willis w taksówce po tym jak przypadkowo zabił drugiego boksera).