Główny problem to brak komunikacji. Między wszystkimi. I to wg reżysera doprowadza do rozpadu, choć jak to w życiu bywa - czasem wyjdzie słońce i pojawi się chwila pozornej normalności (ostatnia scena). Pod koniec mąż nie odpowiada na pytanie żony: "czy mnie kochasz?" więc pierwszy raz być może jest z nią szczery, ale brnie dalej w związek oparty na wzajemnej męczarni. Bo jeśli jest problem w połączeniu to trzeba się szybko rozłączyć.

Tak, "rozłączenie" bywa niekiedy najlepszym, najmądrzejszym wyjściem. Dla dzieci też.

typowa szowinistyczna wypowiedź
za całe zło tego świata winni są mężczyźni
fakt główna bohaterka była bardzo biedna, ale dlaczego  bowiem nie potrafiła dojrzale pokierować swoim życiem

Nie są odpowiedzialni "za zło całego świata". Odnosiłam się do postawy tego konkretnego mężczyzny, w tym konkretnym filmie. Nie generalizuj.

Nie generalizuję. I też odniosłem się do postawy tej konkretnej kobiety, w tym konkretnym filmie. Powtórzę, bohaterką jest kobieta nie potrafiąca dojrzale pokierować swoim życiem. Kobieta postępująca irracjonalne, aspołeczna,, którą wszystko przerasta. Oto kobieca bohaterka tego filmu. Nie widzisz tego?

Bohaterka od początku cierpiała na zaburzenia psychiczne, objawiające się jako irracjonalne acz niegroźne dla otoczenia zachowania oraz tiki nerwowe, które przez postawę męża (przemoc, krzyk, presja, ciągłe wprowadzenie zamieszania, brak czułości, wrażliwości, zrozumienia) i jego matki, a także (w mniejszym stopniu, ale jednak) zachowania innych osób (brak zrozumienia), drastycznie nasiliły objawy, jak podejrzewam, jakiegoś typu schizofrenii. Dlatego też kobieta ta nie była w stanie samodzielnie pokierować swoim życiem, była jak bezbronne zwierzątko czy dzięciątko, które potrzebuje wyłącznie miłości, czułości, bliskości i zrozumienia by funkcjonować w miarę poprawnie w swoim wrażliwym, niezagrażającym nikomu, świecie.

bezpieczny wytrych - choroba psychiczna
a nie widzisz, że mężczyzna w tym filmie też ma problemy natury psychicznej, które go delikatnie mówiąc przerastają i ta jego postawa jak piszesz(przemoc, krzyk, presja, ciągłe wprowadzanie zamieszania, brak czułości, wrażliwości, zrozumienia jest nieudolną próbą zmierzenia się z życiem,  a w końcu też z samym sobą...

Łatwo jest winić i oskarżać kobiety, gdy nie jest się w podobnej sytuacji presji męża, w tym np. gróźb, zastraszania, w odosobnionym domu, na wsi, że gdy wniesie się sprawę o rozwód to on pozbawi kobietę życia, ale także bywa, że presję wywiera cała rodzina, aby nie rozwodzić się, np. dzieci lub matka, a kobieta, która wychowuje dzieci, nie ma mieszkania, pieniędzy, a ponadto kobiety mają w tym wieku jakieś choroby somatyczne, które tym bardziej utrudniają im obronę. Ocena kobiet jako "chorych psychicznie" w takiej sytuacji małżeńskiej jest nieuprawniona, gdyż bezradność może wynikać z sytuacji rodzinnej, miejsca zamieszkania, gdy np. nie ma mieszkań socjalnych jak też jakiejkolwiek pomocy dla kobiet, które doświadczają przemocy, także przemocy ekonomicznej, a także z poziomu agresji, jakiej kobieta doświadcza, w tym jeszcze obawia się o małe dzieci. Sąsiedztwo także można mieć różne w tym wrogie, które zawłaszcza wieś dla siebie, gdyż prowadzili bardzo hałaśliwe działalności gospodarcze, a każda forma sprzeciwu w obronie praw sąsiedzkich wzniecała konflikt sąsiedzki do niewyobrażalnych rozmiarów, z agresją, wulgaryzmami, groźbami. Każda sytuacja kobiet, które doświadczają przemocy domowej różni się, a środowisko zamieszkania także może mieć wpływ na celowe dokuczanie i niszczenie równowagi psychicznej, gdy nie ma się w otoczeniu ludzi na poziomie, ale prostych dorobkiewiczów, o takim stylu bycia jak mąż bohaterki filmu, czyli po szkołach podstawowych i zawodowych. Pokierować swoim życiem można wtedy, gdy ma się pomoc rodziny, pomoc mieszkaniową, finansową, a do tego młody wiek i dobre zdrowie. Najłatwiej jest wmówić kobietom, że jeżeli nie radzą sobie w jakiejś ekstremalnej sytuacji życiowej, a samemu być w lepszej sytuacji życiowej i rodzinnej, a zwłaszcza finansowej, że są " chore psychicznie", a "podejrzliwość" podobno jest jednym z objawów takich chorób, jakimi stygmatyzuje się kobiety, które doświadczają przemocy domowej.

Oczywiście, masz rację, że taka sytuacja nie musi od razu oznaczać chorób psychicznych, ale poważne trudności psychiczne wywołane stresem, otoczeniem, brakiem wsparcia, przemocą już tak. W tym filmie nie ma wprost powiedziane co działo się z Mabel, to pozostawiono do interpretacji odbiorcy. Niewątpliwie jednak miała ona problemy natury psychicznej, co jest wyraźnie ukazane w filmie. Nie obwiniam ani nie oskarżam bohaterki, raczej ubolewam nad jej losem i wskazuje czego zabrakło ze strony otoczenia.

tisoc dla mnie nic nie usprawiedliwia przemocy, ani płeć, ani jakiekolwiek problemy.