Wieczne odtwarzanie własnej śmierci przez prawdziwego Stevensa jest hepi endem? Bo takie jest zakończenie. Prawdziwy Stevens leży w śpiączce, a obudzą go gdy wydarzy się jakiś kryzys, tym samym tworząc kolejny świat w którym w domyśle może on zacząć nowe życie w nowym ciele. Zawsze jednak powstaje wtedy kolejny Stevens w stanie śpiączki, który po przebudzeniu odkryje że umarł. Za każdym razem od nowa będzie odkrywał własną śmierć, od nowa będzie żegnał się ze swoim ojcem, od nowa będzie poznawał jak cudownie jest żyć, i zawsze będzie podejmował decyzję o własnej eutanazji. I tak teoretycznie przez wieczność, bo taka jest jego natura, i tak się będzie zachowywał niezależnie od sytuacji. Oczywiście prawdopodobnie również za każdym razem jednak nie umrze tylko wytworzy nowe kontinuum, z jednak, jak już wspomniałem, nowym Stevensem który przeżyje to co wyżej.

Trudno mi takie wieczne cierpienie własnego jak nazwać hepi endem. Pod tym względem film przypomina mi "Prestiż" gdzie bohater z każdym występem zabijał siebie.