Poruszająca podróż do czasu, który chciałoby się wymazać z
pamięci staje się pretekstem do ukazania oświęcimskiego
piekła, wraz ze wszystkimi jego kręgami. Henryk, niemal jak
Dante, zstępuje coraz głębiej w świat, gdzie człowiek zostaje
odarty zarówno z osobistych przedmiotów, jak i z ludzkich
praw i przywilejów. Tylko najsilniejsi są w stanie zapomnieć o
strachu i sentymentach, żeby przeżyć. Problem w tym, że
dalsze życie już zawsze będzie nosiło piętno obozowe niczym
tatuaż z numerem, symbolem uprzedmiotowienia i degradacji
człowieka jako jednostki. Świat Henryka i innych - "nasz" świat
- skończył się wraz z przekroczeniem bramy KL Auschwitz.

Mimo że oglądałem już sporo filmów o tematyce obozowej, ten
zrobił na mnie duże wrażenie. Pomijając wtręty ideologiczne, to
jest to nadal wstrząsający swoją realnością portret życia w
kacecie. Niemal czuje się bród, błoto, swąd dymu palonych ciał.

Może fabularnie historia nie jest wybitna, ale jest w tym filmie
kilka poruszających scen - choćby sceny w obozie cygańskim
czy kąpieli kobiet i dzieci, kiedy widzimy, jak do ostatnich chwil
podtrzymywana jest fikcja, kobiety dostają kawałki mydła, a
wszystko po to, aby uniknąć paniki.

Myślę, że warto przypomnieć sobie ten film, mimo że ma już
swoje lata i trwa ponad 2 godziny - to a'propos ostatnich cięć
na "Potopie".

I jeszcze ciekawostka - kompozytor Kazimierz Serocki właśnie
w "Potopie" powtórzył motyw z "Końca naszego świata": takie
warczące trąbki i wibrafon/ksylofon. Kto jest spostrzegawczy,
powinien rozpoznać ;-)