Zgadzam się z moimi przedmówcami na pewno w jednym. To film nietypowy i w sensie formy niezwykły. Okazuje się że bez słowa mówionego można również wiele przekazać. To taki kontrast w stosunku do amerykańskiego kina lat 90 spod znaku Tarantino czy brytyjskiego Guy'a Ritchie ( jeśli takie porównanie-kontrast jest w tym przypadku na miejscu), gdzie owo słowo mówione jest ważniejsze niż to co się dziej na ekranie. Początkowe sekwencje filmu, czyli piękno amerykańskiej przyrody, jej siła, robią naprawdę niesamowite wrażenie. Do tego ta monotonna muzyka - temat przewodni. Później wkraczamy w świat cywilizacji ( widok dróg i autostrad z lat 70 pokazuje dobitnie w jakim punkcie rozwoju znajduje się nasz kraj ) i tutaj zaczyna się robić coraz mniej ciekawiej. Prawie 90 min to jednak zdecydowanie za długo na tego typu eksperymenty. Dlatego cały pomysł, niewątpliwie ciekawy uważam za nie do końca udany.