Trzydziestoletni dziennikarz, syn przemysłowca, który wkrótce po jego urodzeniu popełnił samobójstwo, chce dociec prawdy. W tym celu jedzie do Polski, spotyka tam życzliwych, młodych ludzi (jest rok 1981), którzy zawożą go do fabryki pod Lublinem, której właścicielem był za okupacji ojciec dziennikarza. Wychodzi na jaw jego tajemnica: wzbogacił się na polskim, ściśle biorąc pożydowskim majątku. Na domiar złego, gdy front się zbliżał, wywoził maszyny w głąb Rzeszy w wagonach Czerwonego Krzyża, przeznaczonych dla rannych. Jego wina była podwójna: wobec Polaków i Żydów i wobec własnego narodu. I ta świadomość go zabiła.