Zadziorna Alina Nasibullina jako kolorowy ptak uwięziony w klatce absurdów i zacofania czasów białoruskiej transformacji. Debiutantka Daria Żuk pięknie odmalowała swoją barwną bohaterkę – chodzący w czerwonych rajtuzach i chabrowym szaliku pomnik nieposkromionego indywidualizmu – na tle przygnębiającej szarzyzny postkomunistycznego kraju. Dziewczynę, która porzuciła prawniczą karierę, by grać house’owe kawałki w magazynach załadowanymi artefaktami z poprzedniej epoki, udającymi dyskoteki. Śniącą niepoprawny, amerykański sen, na drodze którego stoi tylko proces wizowy i jeden telefon z ambasady, który zadzwoni na przypadkowy numer i który niestety trzeba odebrać (i potwierdzić zawarte we wniosku kłamstewka) w mieścinie nieco odległej od Mińska. A tam wcale nie jest ciekawiej niż w mieście, bo na tej prowincji za pracę ludziom płaci się kryształowym szkłem, a na wesele łowi ryby dynamitem pod osłoną nocy. Mało tu przestrzeni dla życzliwości, jeszcze mnie dla jednostkowej wolności. Jak Żuk to wszystko pięknie wybalansowała – przebojowy humor groteskowej rzeczywistości zakleszczonej między starym i nowym oraz cichy dramat tych, którzy mają śmiałość, by marzyć o czymś większym niż ślub z obowiązku i nudnie bezpieczna posada w państwowej instytucji. Białorusinka zrobiła atrakcyjne kino kobiece oraz zarazem bardzo błyskotliwe i donośne w swym uniwersalnym, społecznym przesłaniu. Takie kobiety za konsolety, takie kobiety za stery kamery!