Kryzys. Oddajcie głos Grekom

Ateny, październik 2008 roku. Miasto staje w ogniu, tysiące anarchistów i lewicowych studentów walczą z siłami bezpieczeństwa. Iskrą, która wznieciła zamieszki była tragiczna śmierć 15-letniego punka, trafionego policyjną kulą. Jednak rozmiar zniszczeń i ogrom społecznej frustracji, który rozlał się po ulicach Aten był pierwszym symptomem... Ateny, październik 2008 roku. Miasto staje w ogniu, tysiące anarchistów i lewicowych studentów walczą z siłami bezpieczeństwa. Iskrą, która wznieciła zamieszki była tragiczna śmierć 15-letniego punka, trafionego policyjną kulą. Jednak rozmiar zniszczeń i ogrom społecznej frustracji, który rozlał się po ulicach Aten był pierwszym symptomem nadciągającego wielkimi krokami kryzysu. Wtedy to w głowach Nikosa Katsaounisa i Niny-Marii Paschalidou, powstała idea zbudowania obywatelskiego dziennikarstwa, które posłużyłoby relacjonowaniu greckich wstrząsów. Zdawali oni sobie sprawę, że zdarzenia, których są świadkami są bezprecedensowe w historii zachodniego świata. Kryzys, drążący całe społeczeństwo, jest końcem świata, który znamy, ale i początkiem czegoś nowego. Energia setek tysięcy ludzi, zmuszonych przez ekonomiczne okoliczności do wyjścia na ulice i wzięcia udziału w debacie na temat ekonomicznego kształtu współczesnego świata, domagała się nowego dziennikarstwa - zaangażowanego, bliskiego przeciętnemu człowiekowi, unikającego łatwych emocji i skrótów myślowych. Tak zrodził się dziennikarski kolektyw The Prism. Zarejestrowano 27 historii zwykłych Greków - hodowcy oliwek, kierowcy, biznesmena, polityka, historyka, anarchizujących studentów, żołnierza… w tle ich opowieści obserwujemy uliczne starcia, obozowiska emigrantów, faszystowskie wiece, muzułman modlących się na ulicy, zrujnowane dzielnice biedoty, bezdomnych koczujących na placach, strajki okupacyjne, niekończący się karnawał ulicznej rewolucji. Odejście od klasycznego, linearnego dziennikarstwa daje poczucie wolności i zostawia widzowi przestrzeń na jego własną opowieść. Grecy zdają sobie sprawę, że muszą zapłacić za lata życia ponad stan, nie uciekają od trzeźwej krytyki narodowych wad. Jaką przyszłość ma przed sobą kraj, w którym, według słów jednego z bohaterów, każdy student marzy o zostaniu politykiem, a nikt o byciu pracującym w pocie czoła przedsiębiorcą? czytaj dalej