Sly’s back, bitches? No niby nigdy tak do końca nie zniknął z ekranu, nie da jednak się ukryć, że poprzednia dekada dla niego i jego kolegów po fachu była mało urodzajna. Teraz zaczynają powracać na duży ekran, a wraz z nimi chwilowo do łask powracają zapomniani filmowcy ery VHS tacy jak Walter Hill (Driver, Warriors, 48hrs, Red Heat). Szkoda, że ich pierwszy wspólny film został oparty na tak słabym scenariuszu. Historia nie trzyma się kupy, jej trzonem jest formuła buddy movie, która nie wypaliła. Ekranowy duet jest zły na tak wielu poziomach, że to aż smutne. Scenarzysta próbował bawić się dynamiką relacji dobrego i złego, starego i młodego, niedoświadczonego młodzika i cynicznego weterana, na wszystkich tych poziomach poległ, serwując żenujące dialogi, kiepskie żarty i wyświechtane motywy. Zupełny brak ekranowej charyzmy i aktorskiego talentu skośnookiego bohatera też nie pomogły.

Na szczęście jest Sly i Walter Hill, których dekady doświadczenia pomogły uratować nieco ten film. Pierwszy potrafi sprzedać najbardziej czerstwy dialog tak, że micha się cieszy bez szydery. Charyzmą rozsadza kadr, pieszcząc nasze bębenki uszne głosem zbliżonym do dźwięku piły tnącej metal. Drugi natomiast, wyciska ze słabiutkiego scenariusza ile się tylko da, serwując konkretne sceny akcji, porządną stronę techniczną i uczciwą dawkę przemocy i golizny (Weronika Rosati pokazuje cycki w pierwszych minutach filmu, na Pudelku znowu będą grzmieć świętym oburzeniem). Film, który utonąłby kiedyś w zalewie innych (lepszych) tytułów w wypożyczalni kaset video, no ale cóż, na bezrybiu…