Każde doświadczenie z kinem Liny Wertmuller jest niesamowite. Nie natrafiłam na zły film tej wybitnej reżyserski. Ponad określenie niesamowite, nasuwają się inne wspaniałości jak wyjątkowość, moc wyobraźni, dystans i oryginalne poczucie humoru od diabełka w postaci Rity Pavone po tragikomedię włoską. "Noc pełna deszczu" niby nie wyróżnia się w jej filmografii. Pozornie się nie wyróżnia, bowiem w relacji głównych bohaterów Lizzy i Paolo Wertmuller utworzyła duszną i poniekąd próżną atmosferę, przy tym pełną namiętności i subtelnych fantazji. To swego rodzaju "Oczy szeroko zamknięte" (choć tylko pobieżnie).

W zestawieniu palety dzieł Wertmuller postać Paolo (cudowny Giancarlo Giannini, zawsze wspaniały) wydaje się być znajoma. Sam Giannini przyznał, że właśnie na kanwie tych wszystkich bohaterów, pięknisiów, neurotyków, anarchistów!, właśnie takim widziała go Wertmuller i o ile jest to słuszna ocena, ogląda się ją z boską przyjemnością. Co ciekawe: przy częstej ekspozycji posążka Madonny.