Ten film to w moim odczuciu kretyństwo do kwadratu. Zachowania Ofelii są poprostu tragiczne. Rozumiem że to jest dziecko, więc zachowuje się jak dzicko. Z drugiej jednak strony, to jest film fantasy, więc szanowny reżyser mógł sobie odpuścić taki autentyzm. Albo idzie się w jedną stronę, gra fantazja i ludzie wierzą w czary albo robi się film o rzeczach realnych. Nie że nie chciałem, ale w tym filmie nic mnie nie porwało. Mało tego, mniej-więcej od połowy zacząłem się denerwować tak głupim scenariuszem. Takie porównanie. Jest sobie American history X, po filmie człowiek jest zły że na świecie faktycznie dzieją się takie rzeczy, świat jest zły i wiele rzeczy nie ma najmniejszego sensu. Ale to może się zdarzyć wszędzie i zawsze. Wiemy, że Labirynt się nikomu nie przytrafi, więc po co w nim tak dokładne odwzorowanie prawdziwego świata i najzupełniej autentycznych(tych głupich) ludzkich zachowań? Że co, zderzenie dwóch światów? Dobro i zło? Może raczej niezbyt piękna fantazja i głupota. Chcąc ukazać kontrast między dwoma, niby prznikającymi się światami, można było nieco przesunąć amlitudę doznań. Piekło wojny? można to pokazać po tysiąc kroć subtelniej niż w scenie, gdy Vidal bije więźnia w nos aż ten się nie obróci w miazgę. Takie moje skojarzenie - scena wyjęta z Irreversible - najwyraźniej realistyczna brutalność i prostota jest cechą kina ze starego kontynentu. Co charakteryzuje kiepskiego reżysera? Otóż to, że kiedy brak mu pomysłu na akcję w filmie, zapycha go pechem. Tak jest, pechem! Zazwyczaj do amerykańskich filmów akcji wrzuca się jedną taką scenę, w której jakieś głupie, zupełnie nieracjonalne zachowanie ma nakręcić akcję i stworzyć problem który później jest rozwiązywany. Ten film jest tym naszpikowany. Znajdziemy w nim pełno sytuacji w których każde dziecko i pewnie część dorosłych niemal wypowiada: Nie, nie idź tam!; Nie, nie rób tego! Tylko przypomnę o jednym, otóż to nie jest kino familijne!
W amerykańskich filmach - i to nie tych fantasy - zostawiają przynajmniej nieco miejsca na wyobraźnię. Każdy np. ma inną wizję tarantinowskiego robienia komuś z pupy jesień średniowiecza...
Jeśli mam ochotę na film fantasy to wyłączam logiczne myślenie, liczę na cuda, na magię, grafikę 3d, i wszystko to czego wiem że nie spotkam w prawdziwym świecie, chcę w to wierzyć i przez półtorej - dwie godziny w to wierzę. Labirynt być może z założenia miał wyjść poza ramy, reżyser chciał krytyce stworzyć problem w sklasyfikowaniu filmu. Udało mu się, brawo. Tylko czy szarym widzom, pragnącym poczuć nieco magii srebrnego ekranu wyszło to na dobre?

co nie zmienia faktu że Labirynt jest dla mnie totalnym dnem!