W tym filmie tkwi magia. Na 100 minut zamieniłem się w kilkuletniego Luckiego i zatęskniłem za czasami w których oglądało się takie produkcje jak "Niekończąca się opowieść" czy "Explorers". Aż dziw że Labiryntu nie widziałem w młodości. Ale nadrobiłem zaległości i jestem zadowolony.
Tytułowy Labirynt jest krainą genialnie wykreowaną. Tu niczego nie możesz być pewien, bo niebezpieczeństwa czyhają na każdym rogu. Nie wiadomo kto jest wrogiem i przyjacielem. Tu kolorowy świat fantasy jest zabarwiony mrokiem ale bardzo pozytywny. Takiego pocztu dziwacznych stworzeń, kumulacji niesamowitych pomysłów i wizualnych fajerwerków się nie spodziewałem. Jestem w każdym razie pod wrażeniem oryginalności twórców. Może zbyt często wszystko wygląda jak muppet show, ale to się da znieść.
Co do reszty można trochę ponarzekać na pomysł wyjściowy. Nie spodziewałem się że tak prosto zacznie się akcja. Mamy bowiem zbuntowaną nastolatkę, która w złości życzy sobie by jej młodszego braciszka porwały trolle. I te pojawiają się od tak oraz spełniają prośbę, a bohaterka wyrusza w ekspedycję by naprawić swój błąd. Ale nie ma co się zrażać do wstępu bo potem jest już tylko niezła zabawa. Co prawda niektóre sceny były słabe (musicalowa wstawka z pluszakami rzucającymi własnymi głowami), a niektóre można by pokazać inaczej (wizja "bagna wiecznego smrodu" jest chyba zbyt obrzydliwa jak na ten film), ale całość ogląda się znakomicie.
Warto docenić obsadę (młodziutka Jennifer Connelly bardzo urocza, a David Bowie świetnie wykreował czarny charakter który daje się lubić), muzykę i klimat. W sumie jestem za stary na takie filmy, ale zakończenie jednoznacznie pokazuje że warto od czasu do czasu po nie sięgnąć. Bo to świetna zabawa rozwijająca wyobraźnię.