Better Things jest jednym z moich ulubionych filmów. Nie rozumiem dlaczego ludzie oczekują, że będzie to dramat dramatów, gdzie cierpienie musi się przelewać przez ekran, albo być mierzone w litrach wylanych łez. Hopkins stworzył coś cudownego: minimalistyczny obraz rzeczywistości współczesnego człowieka. Nie jest to obraz sztuczności, czy "fałszywego smutku dorastania". Poznajemy obraz zimny, ograniczony (widać w tonacji obrazu, zimnej, lub minimalnej muzyce, której nawet się nie zauważa), poznajemy ludzi stłamszonych przez własny strach i lęki, którzy żyją w ciszy (zauważyliście minimalizm dialogów, wszechogarniającą pustkę?) Kiedy patrzę dzisiaj na młodzież, także naszą - polską - widzę to samo. Brak ciepłych barw, tylko cisza, przygnębienie, próba akceptacji siebie i rzeczywistości. A w efekcie końcowym ucieczka - w nałogi, w milczenie, w siebie samego. Człowiek jest sam - to właśnie pokazuje ten film.
10/10