Niegdyś w jakimś magazynie filmowym,bodaj "Cinema", był ogromny artykuł o komediach. W rubryce "niezamierzone komedie", czyli o filmach, które w założeniu nie miały być filmami, ale tak są odbierane pojawił się "Liberator". Nie do końca w to wierzyłem. Dopóki nie obejrzałem całości. To rzeczywiście jest komedi. Pytanie czy zamierzona czy nie? Śmieszne są czarne charaktery. Lee Jones jako "przestępca dekady". Ale nieustępuje mu groteskowy Busey. Cała reszta badguyów to też niezła menażeria. Ich zachowanie i brak profesjonalizmu. Śmieszne są sceny walk z szermierką na noże włącznie. Śmieszna jest postać kobieca w postaci biuściastej, landrynkowej Eriki Eleniak, która "wyskakuje" z tortu i od razu przyznaje się do gry w filmach erotycznych. Nawet Seagal stanowiący najsłabszy punkt filmu jest śmieszny. Śmieszne są jego superumiejetności i przedewszystkim wyraz twarzy. Inna sprawa, że rola kucharza Rybacka jest najlepszą w filmografii Seagala {trzeba docenić sutoironię i proste skojarzenie: kucharz musi dobrze posługiwać się nożem.
Jednak aby docenić ten film jako komedię trzeba go obejrzeć. W trakcie seansu będziemy czuć narastające poczucie znieciepliwienia i absudualności. Ale przez te opary absurdu dostrzeżemy ogromny potenciał komiczny. Nagle sami nie wiedzać kiedy zaczniemy być widzami nie durnego filmu akcji kopiującego "Szklaną pułapkę", ale bardzo udanej komedii. I to jest własnie prawdziwe oblicze tego filmu.