Film średni poprostu ok ale nic wielkiego.

Film ma słabe oceny bo jest bardzo naturalizowany. Czyli sceny i dialogi starają się jak najbardziej oddawać rzeczywistość. Nie ma ciętych ripost, mądrości życiowych, onelinerów i innego aktorzenia. To bardzo utrudnia odbiór jeśli film nie rekompensuje tego dramatyzmem czy czymś innym. Do tego jest amerykański, co powoduje że dialogi wydają się jeszcze bardziej drętwe, a aktorstwo woła o pomstę do nieba.

prawda jest taka że film nie zachwycił ani jedną sceną, nie wniósł kompletnie nic do kinematografii, nie przedstawił ciekawego studium rozwoju psychopatii tylko aspołecznego chłopaka z "ciekawym" hobby. Widziałam tysiące takich filmów, słyszałam tysiące takich scenariuszy życiowych, jednak film nie wniósł niczego świeżego. Film dokumentalny o Dahmerze i jego młodości zainteresował mnie bardziej niż ta fabularyzowana, nudna historia dziwacznego chłopaczka. Przykro mi, ale jeśli za daną postacią nie ma ciekawej historii - to po co robić o tym film? Dahmer jest podręcznikowo rozwijającym sie psychopatą - problemy w domu rodzinnym, wyładowania agresji, niepewność i strach przed rozwojem psychoseksualnym, niepewność orientacji + wycofanie społeczne przez dziwne zainteresowania i niedopasowanie społeczne, nie ma tu żadnego twistu w historii, nie ma żadnego zaskoczenia, ani też wbrew pozorom - nie ma żadnego kina psychologicznego, ponieważ wszystko jest książkowe, szablonowe. Poza tym są błędy w faktach jeśli chodzi o jego sytuację mieszkaniową, ponieważ zaczął przygodę z zabijaniem kiedy mieszkał ze swoją babcią.