Tyle, że nie ja jestem targetem.!

Przyznaję, nie podobały mi się liczne nielogiczności. Na przykład: wypadek drogowy, giną rodzice małego chłopca. A ów chłopiec ni stąd ni zowąd znajduje się w środku lasu. I to lasu tak odludnego, że przez następne sześć lat nikt chłopca nie znajdzie.
Albo pytania "egzystencjalne": co chłopiec jadł przez owe sześć lat?, czy nigdy nie chorował?, jakim cudem sam sprawił sobie jakieś wdzianko (wprawdzie bardzo skromne jak na północną - chyba - część USA)?

No i mamy tu odkrycie z dziedziny dracologii: zwykle smoki przedstawiane są jako wielkich rozmiarów gady pokryte łuskami czy czymś podobnym. A tymczasem w filmie mamy wielkiego sierściucha o pysku jakby psim . . . tyle, że latającego. No i od czasu do czasu wchodzącego w stan niewidzialności.

Ale już słyszę Wasze oburzenie: jakim prawem próbuję oceniać baję w kategoriach filmu realistycznego? No to ja się poddaję. Bo z góry wiadomo, że wśród publiczności dziecięcej opowieść o przyjaźni łagodnego (na ogół) smoka z małym chłopczykiem z miejsca zyska uznanie. I niech tak zostanie.