Mówią mi babu Opisy

Główna bohaterka i narratorka filmu, Alima, jest postacią fikcyjną, skonstruowaną ze świadectw kilkudziesięciu kobiet – zeznań zarówno archiwalnych, jak i współczesnych, pochodzących z prowadzonych lokalnie badań w nurcie oral history. Kierowaną do matki opowieść czyta zza kadru młoda kobieta. Alima rozpoczyna pracę u holenderskiej rodziny jako niania, babu. Wyjazd do Europy, opieka nad dzieckiem, powrót, życie pod okupacją japońską, koniec wojny, ogłoszenie przez Indonezję niepodległości, susza, głód. Przywiązanie do małego holenderskiego wychowanka i związek z chłopakiem o imieniu Ribut, członkiem ruchu niepodległościowego. Marzenie o lepszym jutrze, o prawie dziewczynek do edukacji. 
Równolegle do tej opowieści rozwija się na ekranie historia uszyta ze 179 unikalnych źródeł filmowych, wydobytych z holenderskich i japońskich archiwów. Taśmy propagandowe i prywatne, filmy przyrodnicze z sekwencjami takimi jak brutalne polowanie na krokodyle. 
Pozostając na granicy pomiędzy dokumentem a fikcją, film snuje opowieść o kobiecym wyzwoleniu w kotle historycznej zawieruchy – jednocześnie uniwersalną konkretną w swoim historyczno-społecznym szczególe.