Któż z nas nie zna "Młodych gniewnych" z 1995r. - filmu, w którym główną rolę zagrała Michelle Pfeiffer? Otóż pozwolę sobie założyć, że prawie każdy, gdyż jest to jedna z tych produkcji, które to stacje telewizyjne lubiły swego czasu co jakiś maglować na swych
antenach. Nie wiem jak sprawa ma się obecnie, gdyż pokłóciłam się ze swoim telewizorem i niestety musiał się wyprowadzić, mam jednak nadzieję, że większość z Was wie o jakim filmie mowa. Ilu jednak z Was słyszało o historii Rona Clarka? Otóż ja
sama nie kryłam zdumienia, gdy przyszło mi odkryć "nowych" młodych gniewnych, tym razem w męskim wydaniu.

Historia lubi się powtarzać, jak mówi stare porzekadło i o ile w kwestiach takich jak wojna, bądź inne ludzkie tragedie nie lubimy go, tak w moim dzisiejszym poście ma ono jak najbardziej pozytywny wydźwięk. Dzieci określane jak trudna młodzież były na tym
świecie, są i będą, choćbyśmy nie wiem jak bardzo chcieli tego uniknąć. Jedyne, czego nam, a właściwie im brakuje, to ludzi takich, jak Louanne Johnson, czy Ron Clark. Ludzi, którzy potrafiliby z tą młodzieżą pracować oraz wskazać jej właściwy kierunek. Nauczycieli
z prawdziwego powołania, a nie tych uczących jak "za karę". Takich, którzy dostrzegają potencjał swoich uczniów oraz pozwalają im uwierzyć w siebie. Ludzi z pasją, którzy kochaliby tak samo mocno niesiony przez siebie kaganek oświaty, jak tych którym chcą go przekazać.

"We are family" - to pierwsza zasada Rona, którą wpoił swoim uczniom. Jesteśmy rodziną, a rodzina się wspiera i szanuje. Uczy się od siebie nawzajem. Utkwiła mi w pamięci szczególnie jedna scena. Clark podchodzi do bawiących się na przerwie dzieciaków i wyciąga do nich rękę mówiąc - nauczcie mnie skakać, a gdy to mi się uda, pozwólcie, żebym i ja Was czegoś nauczył. Niesamowite w jaki sposób ten człowiek potrafił do nich dotrzeć. Byłam naprawdę wzruszona i pod koniec przyszło mi otrzeć kilka łez. Ja poproszę więcej takich ludzi i niech ta historia powtarza się jak najczęściej.