Ogółem historia jest taka: jest sobie młynarz, który ma syna i córkę. Córką jest bystra, syn nie bardzo, więc kształci syna, a córce on i żona rzucają teksty, że jak będzie taka mądra, to nie znajdzie męża. Młynarz ma długi, hipotekę na dom i proces w sądzie z sąsiadem. Hipoteki nie spłaca, proces przegrywa, a młyn idzie pod młotek. Sąsiad kupuje młyn, ale młynarza nie wyrzuca, tylko pozwala mu zostać i jeszcze płaci mu za pracę. Za co młynarz.... postanawia nienawidzić go do śmierci, bo i czemu nie.

Syn młynarza uczy się u pastora, gdzie poznaje syna sąsiada. Córka młynarza i syn sąsiada się w sobie zakochują, bo i w sumie w kim mają, skoro oboje są dla siebie jedynymi osobami w swoim wieku, jakie znają i z jakimi nie są spokrewnieni. Syn młynarza idzie do pracy i spłaca długi ojca, na co młynarz z radości... napada na sąsiada i go bije, po czym z wrażenia umiera, więc rodzina musi się wynieść.

Ogólnie wszystko się po jakimś czasie układa i córka młynarza już ma się hajtnąć z synem sąsiada, ale wtedy poznaje narzeczonego kuzynki, czyli ogólnie drugiego faceta w jej życiu w jej wieku, z którym nie jest spokrewniona. Oczywiście się zakochuje i razem uciekają. Po drodze zmienia zdania i wraca, ale rodzina się jej wyrzeka.

Jeśli zamiarem autorki książki było ukazanie, jak beznadziejne było życie w epoce wiktoriańskiej, to jej się udało, a film wiernie to oddał. Społeczeństwo niewątpliwie wymyślało i wymyśla wiele głupich rzeczy, ale bohaterów też kilka razy miałabym ochotę wytrzaskać po pyskach.