Powiem tak: film jest piękny, wzruszający, świetnie zrobiony i zaplanowany. Ale trochę przesadzili z bajkowymi wątkami.
Na początku, mama z córką żyją życiem dokładnie, perfekcyjnie zaplanowanym, bardzo rzeczywistym. Wtrącenia o Małym Księciu z opowiadań starszego pana są bajkowe, bo mają takie być. To takie fantastyczne, fantazyjne tło, żeby film nie był tylko realnym filmem. I wtedy było po prostu doskonale! 3/4 rzeczywistości, które połączyli z 1/4 bajki, która daje do myślenia - to jest strzał w dziesiątkę!
Ale co potem?
Otóż potem, bajkowe wtrącenia przestały być wtrąceniami tylko główną akcją. Bohaterka spotkała te postacie z opowiadań jej sąsiada w mieście, spotkała Księcia, zwiedziła te wszystkie planety, asteroidy itd. itp. Wtedy to już była tylko jedna wielka bajka. Dobrze by było, gdyby to był jej sen, a gdy się budzi, to np. ma w ręku figurkę Małego Księcia, bo to by dopiero skłaniało do refleksji. Doprawdy, ucieczka z domu, zwalenie rury, lot samolotem i zrobienie zamieszania w mieście - czy to nie jest już przegięcie? Za to później, jak gdyby nic, mama się budzi, widzi, że jej nie ma w domu, okno otwarte, rura na ziemi - jej córka staje w drzwiach, gada z nią kilka sekund i jadą razem do szpitala odwiedzić starszego pana. Zbyt radykalnie.
Końcówka jest spoko - happy end - mama, której życiowym celem było osiągniecie życiowego celu - wreszcie przystaje i odpoczywa od rutyny.
Dobra, opisałam się, to jest moje zdanie, z którym się nie musicie zgadzać, więc nie musicie jakoś krytycznie mnie ,, hejtować"
Pozdro