Cóż, ile gustów - tyle opinii. Nawet gdyby część widowni na "moim" seansie drzemała, w żaden
sposób nie zmniejszyłoby to mojego zachwytu. Obawiam się, że te negatywne komentarze
wystawiają ludzie, którzy swoją opinię o filmie budują na podstawie obserwacji reakcji innych
widzów, którymi akurat są bywalcy dyskotek czekający, aż otworzą odrzwia ich ulubionej
tancbudy, zabijając czas w kinie, bo taniej, niż w restauracji. Na dzisiejszym seansie wraz ze
mną siedzieli ludzie śmiejący się ze zrozumieniem z rewelacyjnych dialogów - na tyle czasem
flegmatycznych w wykonaniu Stanleya Crawforda i jego ciotki, na ile miały być oraz miejscami
nieskomplikowanych w wykonaniu Sophie i jej grona wielbicieli - bo i oni byli raczej
nieskomplikowani:)
Aktorzy dobrani bezbłędnie, ma nosa Juliet Taylor, która kolejny raz maczała palce przy castingu,
jak zwykle z powodzeniem. Ani cienia nudy, ani jednej przysypiającej osoby w kinie, ja dostałam
to, na co liczyłam, zero reklamacji.
Jeśli ktoś ma z złe Woody'emu, że nie kręci jeden za drugim kolejnych "Manhattanów", to znaczy,
że w ogóle go nie zna i nie dla niego to kino. Dzięki Ci Woody, że tak długo trzymałeś ten
scenariusz w szufladzie, bo dopiero pomysł osadzenia akcji w scenerii lat 20-tych dopełnił ów
projekt i mamy go takim, jakim mnie dziś zauroczył:)