Kiedy w doliny zamieszkałe przez ludzi wlewa się dzicz wojny, kiedy nadchodzi koniec świata (jak ten emigrantów z Estonii w Abchazji), kiedy wszystkim zawłada chaos, wtedy przychodzi czas na siłę pokoju, na wyprostowanie kręgosłupa i na odpowiedzenie sobie – czasem żartem, czasem serio – na tych kilka kwestii ostatecznych, którymi na co dzień jakoś nie było czasu zawracać sobie głowy – kim jestem, dokąd zmierzam i po czyich śladach... Absurdalna, bratobójcza i okrutna wojna gruzińsko-abchaska z lat 1992-1993 jest czasem Ivo, starego cieśli, który zbijając trumny i kopiąc groby najbliższych, obserwując okrucieństwo i głupotę ludzi podpalających świat wokół niego, wprowadza w ten świat ostateczny porządek, przezwycięża wojnę i dalej trwa. Choć wojna tylu zabierze, Ivo pozostawi ucznia, Ahmeda, który będzie potrzebował sporo czasu by zrozumieć dlaczego „starik” u boku swego syna zabitego przez wojska gruzińskie będzie chciał pochować Gruzina Nikę. Ale co się stało potem z Ahmedem w Czeczenii? I gdzie się podziała mądrość Ivo dzisiaj?