Henri-Georges Clouzot czyta na kinowym ekranie powieść Abbe Prevosta "Manon Lescout". Akcję powieści przenosi z XVIII wiecznej Francji do Francji tużpowojennej, ale miejsce i czas akcji nie są tu najważniejsze. Przy ich pomocy Clouzot demonstruje charakterystyczny dla francuskiego egzystencjalizmu pesymizm, nastroje desperacji, fatalizm, bezradność i niemoc człowieka wobec okrutnego losu, losu, przed którym nie ma ucieczki.
"Manon" jest przykładem typowego dla francuskiego kina tamtych lat filmu czarnego, połączeniem melodramatu i kryminału. Clouzot stworzył znakomitą, przesyconą pesymizmem atmosferę. Film opowiada dzieje wielkiej, tragicznej miłości pary kochanków: Roberta - francuskiego partyzanta-idealisty, z Manon, przebiegłą, niezwykle pragmatyczną wiejską dziewczyną obdarzoną jakąś diabelską siłą przyciągania. Manon została świetnie zagrana przez Cecile Aubry - była na tyle przekonująca, że osobiście nie chciałbym się z nią nigdy spotkać. Jest to związek burzliwy, na który składa się szereg rozczarowań. Miłość jest w filmie siłą destrukcyjną, przede wszystkim dla Roberta - uczucie do Manon całkowicie go pochłania, w imię tego uczucia jest w stanie wyrzec się wszystkiego, czemu do tej pory był wierny, jest w stanie posunąć się nawet do zbrodni. Robert wierzy, że "nawet największe zło popełnione w imię miłości jest największą cnotą". Widz zdaje sobie sprawę, że uczucie to doprowadzi bohatera do zguby...
Scenariusz filmu jest niezwykle precyzyjny, każda scena czy pojedyncze ujęcie mają znaczenie, budują tragizm położenia bohaterów. Ponadto świetnie przedstawiono realia powojennej Francji, czasy otrzepywania się z pyłów wojny, czasy czarnych rynków i różnej maści próbujących się dorobić spekulantów. Polecam.