W sumie twoja interpretacja ma sens. Teraz mnie oswieciles odnosnie tej kwestii w filmie, która poczatkowo nie miała sensu.

hehe zgadzam się z taką interpretacją ale i tak nie do końca jest to takie proste. dużo symboliki - dlaczego bohater chodząc po metrze cały czas kręci swoją drogę, jaki sens ma rozmowa z człowiekiem, którego spotyka w podziemiach i rozmawia z nim o podziemnym mieście. w swojej interpretacji pominąłeś cały wątek fascynacji strachem a jest on w tym filmie mocno zaznaczony. jednak nie da się do końca zinterpretowac tego filmu ponieważ nawrzucano tu za dużo pomysłów i wątków i pozostawiono je bez konkretnego rozwiązania. jednakże film jest wart obejrzenia.

ma to troche sensu - spotkanie z samobojca to prog szalenstwa, ktory przekracza bohater, krecenie spaceru w metrze jest kontynuacja fobii utrwalania wszystkiego na tasmie filmowej, podobnie zreszta z filmowaniem zabojstw czy filmowaniem corki zamknietej w pokoju. Jest co prawda kilka rzeczy niekonsekwentnych, ale film jest wizja szalenca, wiec nie musi byc do konca konsekwentny. Chociaz zgodze sie ze pomysl ma troche wiekszy potencjal niz wykorzystany w filmie, jednak nie wiem czy chcialbym zobaczyc jego wypasiona, hollywodzka wersje...

Moim zdaniem nie ma tutaj za bardzo co komentować, bo w końcówce filmu główny bohater sam wykłada kawę na ławę. Mówi, że chciałby wpaść w obłęd, poczuć lęk pierwotny, ale w rzeczywistości zabił własną żonę, a córkę traktował jak zwierzę. Mimo wszystko szkoda, że zostało to wypowiedziane tak wprost, nie zostawiając minimalnego pola do większej interpretacji. A film świetny.

A ja się cieszę, że bohater powiedział to wprost. Wolę jak wszystko jasno jest powiedziane.

Tak, film i bez zastanawiania się nad jego rzeczywistym sensem ostro ryje psyche... Jeśli natomiast odkryjemy ukrytą prawdę zawartą w filmie (kobieta na ulicy=żona kamerzysty, dziewczyna=córka) okaże się, że film jeszcze bardziej utrwala nam się w jaźni... Ale do rzeczy:
Motyw podziemnego świata.. hmm.. a może bohater mający obsesję doznania lęku pierwotnego nie mogąc go zaznać w "świecie życia codziennego" chce odaleźć go w innym nieznanym sobie środowisku(podziemia)?
Zauważcie pewną rzecz - ostatnie sceny filmu: kamerzysta jest prowadzony za rękę do podziemi przez CÓRKĘ!! (to nie on ją ciągnie, lecz ona jego) - i wyraźnie widać, że ona sama tego chce, sama go prowadzi z uśmiechem na twarzy. A ostatni obraz filmu - ona filmuje kamerą jego twarz, która wreszcie doznała lęku pierwotnego. Czemu? Przecież bohater w kamerze nic nie mógł zobaczyć, bo sam był filmowany. Ale może... patrząc na córkę, która zeszła z nim w jego schizoidalny świat dobrowolnie, (czytaj: stała sie taka jak on) i przejmując od niego jego kamerę (główne narzędzie paranoityka oraz symbol utożsamienia sie z ojcem) bohater wreszcie zrozumiał, ujrzał, uświadomił sobie, jakie zło wyrządził własnej córce - i to go przyprawiło o lęk pierwotny... może o to chodzi w ostatniej scenie filmu...

Choć dyskusja stara. Myślę, że ważne jest zestawienie z książkami Lovecrafta. Z atmosfery, szczególnie w scenach z podziemia itd. Film wygląda jak adaptacja Lovecraftowskiego pisania - choć bez odniesienia to jakiegoś, konkretnego tytułu.

to, że bohater filmu mówi wprost, że zabił swoją żonę i jakąś inną przypadkową osobę, a córkę traktował jak zwierzę wydaje mi się zbyt szczere i za proste. w końcu na samym początku filmu widzimy jak wyrzuca do kosza całe opakowanie prozacu, żeby móc się skupić i wyostrzyć zmysły...
moja interpretacja:
ten film jest jak te kręcone schody do podziemia - rzeczywistość zapada się w rzeczywistość tworząc coś w rodzaju przenikających się obrazów. więc mamy do czynienia rzeczywistością prawdziwą, omamami schizofrenika i jego światem wewnętrznym ( wrażenie potęgują monologi wewnętrzne i rozmowy z duchami), wreszcie jest świat podziemia - który jest dla mnie zejściem w głąb siebie w poszukiwaniu "tego co tak przeraża" - jest to główny temat filmu. Każdy z tych światów może być prawdziwy - film nie wyjaśnia co było prawdą a co nie.
Dalej: Tsukamoto mówi w którejś ze scen: oni nie bali się, że zobaczą to co widzieli. zobaczyli ponieważ byli przerażeni. dlatego zakończenie ma dla mnie wymiar symboliczny: człowiek który rezygnuje ze swego człowieczeństwa i schodzi w głąb swego pierwotnego id (coś ciemnego, nieoświeconego, niemego, niezidentyfikowanego - zupełnie jak ta dziewczyna, która może być symbolicznym przedstawieniem jego ciemnej strony), gdzie w końcu doświadcza pierwotnego lęku, którego poszukiwał, i o którym rozmawiał z tym samobójcą nad brzegiem morza.
Dalej: W podziemiach to już nie ON filmuje tylko ta istota, która się nim żywiła - ponieważ jego umysł nie jest już ludzki, tylko zwierzęcy i pierwotny (nigdy już nie wyrzeknę ani słowa). w dodatku to ONA przejmuje kontrolę bo ON sam JEJ się oddał - scena pocałunku jest dla mnie tego symbolem (prowadzi go więc do podziemia - w głąb swej jaźni - z którego została wyprowadzona, czego efektem było kilka zabójstw i widzenie istot z innych wymiarów ).
Dalej: historia o mordowaniu żony jest dla mnie ważnym elementem fabuły, działa na zasadzie placebo dla potrzebujących logiki: w końcu wszystko można sobie wytłumaczyć, facetowi odbija palma i morduje żonę, i głodzi dziecko. I ta interpretacja wydaje się logiczna: dziewczynę, nazywa on w pewnym momencie swoim Kasparem Hauserem, co może być dowodem na to, że była przez niego przetrzymywana od dziecka i dlatego nie potrafiła chodzić ani mówić. Z drugiej strony z duchem samobójcy w podziemiu rozmawia o prawdziwości opowiadań Richarda Shaver'a, co może być kolejną przesłanką do postawienia tezy, że cały ten pomysł o życiu tajemniczych stworów w podziemiu to wymysł paranoika i mitomana.
Choć Duch twierdzi jednak, że te stwory w podziemiach to prawda:)