Niesamowity klimat odosobnienia, niepokojąca muzyka, piękne zdjęcia, niemal naturalna scenografia i przekonujące aktorstwo - oto cechy dzieła Istvana Gaala z 1972 roku. Obserwujemy losy małżeństwa, które żyje samotnie w opuszczonej wiosce na węgierskiej prowincji. Zmagają się z prozaicznymi trudami egzystencji, ale i z własnymi wewnętrznymi "demonami", które rozwijają się zwłaszcza w kobiecie, nie mogącej się pogodzić ze swoją samotnością.

Martwy pejzaż maluje się nam w przepięknych barwach jesieni - od czerwieni, żółci po blade róże i szarą biel. Zaskakują też aktorki - młoda Marii Torocsik, nagrodzona zreszta za swoją rolę na festiwalu w Karlowych Varach, tworząca przekonujący portret psychologiczny oraz stojąca pozornie w cieniu za nią - Irma Patkos, która gra rolę ciotki Erzsi. Napięcie rośnie z każdą minutą i aż do zaskakującego finału, oczekujemy wielkiego wybuchu. Kiedy jednak w końcu następuje, jest tak cichy i nieoczekiwany że prawie w niego nie wierzymy. W tym tkwi chyba siła tego niezwykłego obrazu.