Skoro nie możemy wyzwolić się się od siebie, z rozkoszą pożeramy siebie. Na próżno
będziemy wzywać Księcia Ciemności, który mógłby nas obdarzyć konkretnym przekleństwem -
jesteśmy chorzy mimo braku choroby, potępieni mimo braku grzechu. Melancholia to egoizm
pogrążony we śnie: nie dostrzegasz nic na zewnątrz siebie, żadnych przedmiotów miłości lub
nienawiści, wciąż tylko to samo tęskne bagno, wciąż na nowo ten sam upadek potępionego w
świecie bez piekła, nieustająca pasja umierania... O ile smutek zadowala się ograniczonymi
ramami wyznaczonymi przez fortunę, o tyle melancholii potrzebna jest rozpusta przestrzeni,
pejzaż nieskończoności, by mogła rozsiewać swoje posępne, mgliste wdzięki, swój
bezkształtny ból, który nie tylko wzbrania się przed uleczeniem, ale też boi się wyznaczenia
granic swego rozproszenia i swego falowania. Melancholia, ten przedziwny kwiat miłości
własnej, rozkwita pośród trucizn, z nich czerpie swoje soki, siłę swojej słabości. Karmi się tym,
co ją truje, pod swą melodyjną nazwą skrywa Dumę Porażki i Rozczulanie się nad sobą...

Nie myślmy, że jesteśmy czymś więcej niż tylko przechodnim półcieniem, którego jedynym
celem samym w sobie jest pogrążenie się w otchłaniach nicości raz na zawsze.