Chciałbym się zastanowić przez chwilę nad tym, o czym jest film Mgła. Wydawać by się mogło, że o stworach z innego wymiaru. Ale czy na pewno? Czy nie jest czasem tak, jak to opisał recenzent z Filmwebu?

Moim zdaniem tak. Ten film opowiada o tym, że ludzie wcale nie są bogami. Są raczej, w masie, gadającymi zwierzakami, które w przypadku zagrożenia odkładają na bok wszelkie wspaniałości, które zwykli są sobie przypisywać i stają się płochliwym, żądnym krwi stadem. Stadem o tyle gorszym od stada innych zwierzą, że te nie szukają kozła ofiarnego, na które mogą przelać swoje grzechy i obarczyć go winą za swoją sytuację, a bronią się razem.

Można spotkać też zarzuty, że pewne momenty są psychologicznie nieuzasadnione. Za przykład posłużył tu moment wyjścia dzieciaka, aby odetkać wydech generatora. Wyparcie jest zjawiskiem jak najbardziej istniejącym. Następna cecha niezbyt przystająca do półbogów, za jakich ludzie się mają. W momencie ekstremalnego zagrożenia, niektóre jednostki odsuwają od siebie świadomość jego realności. Miało to miejsce w obozach koncentracyjnych i jest pokazane we Mgle. Tak bardzo panowie nie chcieli uwierzyć, że zagrożenie jest możliwe, że byli w stanie zaryzykować życie, aby udowodnić, że mają rację. Wyparcie.

Ostatnia scena jest dla mnie mistrzostwem. King przestrzega, żeby zbyt łatwo się nie poddawać, nie pogrążać się w rozpaczy. Dla mnie motto tego filmu to:
"Myśl niezależnie i nigdy się nie poddawaj".