Nie przesadzałbym z tak pozytywną oceną. Był jeden dość długi moment przestoju, kiedy nie chciałem już dalej oglądać, lecz chciałem się dowiedzieć co będzie dalej.
Nie wiem, czy jest to tylko moje zdanie, ale uważam, a nawet śmiem postawić pewną, możliwe, że niewłaściwą tezę - Ten film, reżyser czy też scenarzysta, a może i sam King uznali, że religie są złe. Niosą ze sobą niepotrzebny ferment, są nosicielami hipokryzji, kuszą ludzi słabych lub osłabionych (Jim) w momentach krytycznych. Gdy jest taka okazja i gdy coś się dzieje zawsze się znajdą kaznodzieje i prorocy, którym zawierzą ludzie. Ponadto można się chyba na wyrost doszukać oznak antysemityzmu jako, że proroczka mówi w pewnym momencie o żydowskim Bogu. Choć ja sam miałem ochotę udusić ową proroczkę za to co mówiła, to uważam, że nie można religijnego aspektu generalizować. Sam nie jestem religijny, ale takie przedstawienie tej kwestii mnie wkurzyło.

Tak, masz rację, że film pokazuje zachowanie ludzi w trudnych chwilach. Różnorodność emocji - począwszy od spokoju, opanowania, przez obezwładniający lęk, heroiczną odwagę do paniki, to rzeczywiście całkiem niezłe, ale gra wielu aktorów wołała o pomstę do Boga równie wielką jak modlitwy kaznodziejki z filmu. Chodzi w tym wszystkim jednak o coś innego. Chodzi raczej o ludzką bezradność. Bezradność na to co się dzieje dookoła - zło, dobro, ludzkie złe lub dobre decyzje, wszystko to okazuje się być bezwartościowe. Najlepszym dowodem tego jest finałowa scena. Bezradny bohater zabija wszystkich dookoła. Nie wygrywa ani dobro ani zło. Nie ma happy-endu. Pozostaje bezradność i spojrzenie kobiety, której nikt nie chciał pomóc.

Film raczej przeciętny, ale można obejrzeć. I nawet nie głupawy, ale niedociągnięcia w dużym stopniu umniejszają jego wartość. Moim zdaniem i tak mógłby się znaleźć w piątce filmów, które obecnie warto najbardziej obejrzeć z pośród wszystkich, które są w repertuarze kin.