...to niekoniecznie upiorne macki, pająki z innego wymiaru czy latające pterodaktylowe-coś. Choć nie przeczę, bardzo przyczyniły się do nadania temu filmowi świetnego i niepokojącego klimatu (niesamowite stworzenia to w sumie jeden z ulubionych tematów Kinga,więc nic dziwnego:). Ale najbardziej przerazili mnie ludzie. To, jak potrafią się zmienić i zachować, kiedy nie rozumieją pewnych rzeczy, gdy ich umysł nie znajduje dla siebie bezpiecznego miejsca w otaczającej ich rzeczywistości. W innych komentarzach spotkałam się ze zdaniem, że ludzie zbyt szybko ulegli fanatyzmowi. Ale uważam to za słaby argument, sądząc po tym, co działo się za szybami sklepu. Osobom podatnym na sugestie, przerażonym do granic możliwości niewiele potrzeba. Zwłaszcza, kiedy ulegną wstrząsowi psychicznemu, jak Walenty... to znaczy, Jim Grondin, grany przez Williama Sadlera (który już na zawsze będzie kojarzył mi się z policjantem z "Roswell";).
Ogólnie uważam, że aktorzy bardzo porządnie wywiązali się z powierzonego im zadania, mam tu na myśli zarówno aktora, grającego głównego bohatera, jego ziomków, ale też panią Obłąkaną. Scena, w której nareszcie zostaje uciszona jest po prostu jedną z najlepszych z całego filmu:P och,jakże miałam jej dość. Film trzyma w napięciu i wciąga, choć momentami jest bardzo przewidywalny (pistolet w wiadomym momencie nie wystrzela; ale hej! Samochód odpala za pierwszym razem!:). Zakończenie, że się tak wyrażę - miażdży.
Po ocenach na fw nie spodziewałam się takich przeżyć podczas oglądania filmu. Jutro biorę się za czytanie opowiadania, bo choć mam je już od dłuższego czasu, to wciąż stoi na półce;)