Po przeczytaniu "Fever Pitch" Nicka Hornby'ego zdecydowałem się obejrzeć filmową adaptację jego autobiografii. Bo lubię po przeczytaniu czegoś zobaczyć jak to coś odebrał ktoś inny, jak to przedstawił, etc. I o ile pewne wersje filmowe przeróżnych powieści trzeba przyswajać razem z wersjami oryginalnymi, o tyle ten film można traktować jako rzecz zupełnie autonomiczną. Co do treści filmu to trudno, rzecz jasna, byłoby przedstawić całe życie Hornby'ego w sposób w jaki prezentuje on je w swojej "Futbolowej gorączce". Dlatego też scenarzyści zdecydowali się zbudować fabułę filmu dookoła głównego bohatera jako dorosłej już osoby (nauczyciela, obsesyjnego kibica Arsenalu zarażonego tą pasją przez ojca, który po wielu miłosnych rozczarowaniach w końcu znajduje odpowiednią kobietę) z retrospekcjami. Postawę często niezadowolonego z życia bohatera dobrze oddaje tutaj wiecznie umęczona twarz Colina Firtha. Co do jego partnerki Sary - można było trafić lepiej. Generalnie rzecz biorąc film bardzo udanie pokazuje angielską manię na punkcie piłki nożnej i dlatego też jest to dobra rzecz dla miłośników futbolu, również tych kibicujących Chelsea.