Poszłam, choć nie chciałam... czasem trzeba, dla "dobra wyższego". Usiadłam, zobaczyłam 20 reklam. Posłuchałam opowieści mróżących krew w żyłach pań siedzących rząd niżej. Podsykutowałam o nadchodzacych trendach z koleżanką "z branży". Nagle widzę, iż moja interlokutorka milknie, czyli film się zaczyna. Śliczna dziewczyna z rozwianymi włosami, krzyczy, nie wiem czemu i po co, ale liczę, że zwrot akcji w ciągu następnych 20 minut rozwieje tę zagmatwaną kwestię. Mija pół godziny. Poznałam już przystojnego fotografa, dystyngowaną starszą panią, dwie młode aktorki, odgrywające rolę właścicielek agencji modelek, z których jedna (ładniejsza i zdolniejsza) nie wiem czemu nazywana jest przez wszystkich wokół "czarnym charakterem". Ale może się znam, może nie rozumiem. Śledzę dalej. Akcja przenosi się w piękne, zagraniczne rejony. Oczami wyobraźni już widzę te niebagatelne sumy, które wydano na zrealizowanie aktorom "podróży życia". "Ileż to teatrów amatorskich można, by wesprzeć posiadając takie kwoty"- mówię po cichu, do mego towarzysza. Pani w zielonej garsonce siedząca "pode mną" odwraca się i spogląda w mą stronę z niesmakiem. Milczę, więc, gdyż nie chce się narażać "środowisku". Wyrwana z chwilowego zamyślenia, obawiam się, iż straciłam najważniejsze wątki, jednak okazuje się, że akcja toczy się nadal w tym samym pomieszczeniu. Jedyna zmiana jaką dostrzegłam to fakt, iż fotograf rozstał się z właścicielką agencji, by związać swe życie z 19-letnim dziewczęciem o wdzięcznym spojrzeniu. W tle słychać muzykę, zapalają się światła, pojawiają napisy. "To koniec?"- pytam zdumiona. Sen o modzie prysnął. Czuję jakby ktoś odebrał mi dwie godziny życia. Po wyjściu z kina nie pamiętam o czym był film. Nie potrafię opowiedzieć swych wrażeń. Jako uczestnik kultury nasowej wtapiam się w anonimowy tłum. Wstydząc się swych myśli, tak prozaicznych, odległych od problemów filmowych postaci.