Poniżej mogą znajdować się elementy zdradzające fabułę.

Niby obraz bardzo prosty, ale porusza ważny i kontrowersyjny temat. Gdyby nie ten temat to film byłby
nijaki. Oglądałem wczoraj Michaela i muszę przyznać, że z każdą kolejną sceną wkurzałem się na
głównego bohatera, wyzywając go w myślach od przeróżnej maści bydlaków.

W filmie prawie nie ma muzyki, ale uważam to za bardzo trafiony zabieg, gdyż możemy się poniekąd
wczuć w sytuację chłopca, który siedząc całymi dniami w piwnicy, bez telewizora, radia słyszy tylko
odgłosy, które były w tym filmie mocno podkreślone.Siedzimy sami z własnymi myślami i muzyka nie
kierunkuje naszych rozważań. I taka ironia gdy pojawia się podkład muzyczny, gdy Michael wraca
radosny po swoim awansie i śpiewa w samochodzie, a widz nie może się cieszyć, bo i jak.

Michael trochę taki wyprany z emocji, widać, że ma problem z kontaktami z innymi ludźmi, jest takim
samotnikiem, ale jest to podyktowane jego skłonnościami i sekretem, który skrywa w domu. Nie
powiedziałbym (jak to gdzieś przeczytałem na tym forum), że aktor zagrał jedną miną i jest to minus.
Uważam, że mimo iż bardzo często Michael ma ten sam wyraz twarzy, to jest to celowy zabieg, by
nie wyróżniać się z tłumu, nie zwracać na siebie uwagi, zwykły szary obywatel, trochę
zakompleksiony i mający problemy w kontaktach z innymi.

Co do finałowej sceny, to nie ważne czy chłopiec przeżył (ale wierzę, że tak), tylko to, że sekret
Michaela ujrzał światło dzienne. W momencie, gdy matka wchodzi do piwnicy i nieśmiało tam
zagląda, zaczyna się już inny dramat, który nie jest tematem tego filmu.

Film porusza bardzo trudny temat, ale ukazując bestialstwo, zwyrodnienie w bardzo łagodny sposób,
pozostawiając widza samego ze swoimi myślami i dlatego ode mnie 7 punktów.