Artur (Roman Wilhelmi) w wieku 45 lat wyprowadza się z domu. Zostawia porządną pracę w instytucie, rodzinę i przyjaciół. Takie zachowanie wprowadza nie lada zamieszanie w gronie jego bliskich, którzy starają się pomóc. Chociaż Artur zadbał o kwestie finansowe swoje i rodziny, nikomu się nie naprzykrzał i nie wchodził w drogę, jego otoczenie uważało że potrzebuje opieki. Zaczęto go nachodzić. Osobnik mieszkający w dworcowym hotelu i stołujący się w dworcowych barach, potrzebujący oddechu i samotności, stanowi temat wart drążenia zarówno dla psychiatry dr Barcza (Janusz Zaorski), jak i Marka (Jan Englert) dziennikarza o podupadającej pozycji, który dzięki materiałowi o Arturze chce powrócić na szczyt. Postępowanie wykraczające poza przyjęte ramy spotyka się z reakcją obronną społeczeństwa. Gdzie w takim razie jest miejsce na indywidualność? 

Ekranizacja powieści brytyjskiego pisarza Johna Waina, ikony buntu przeciw społecznym konwenansom, przeniesiona w świat Polski wczesnych lat 80. Artur (Roman Wilhelmi) wyprowadza się z domu, zostawia pracę na uczelni i żonę (Beata Tyszkiewicz) z dwojgiem dzieci. Całe dnie spędza na dworcu kolejowym, sypia w okolicznym hotelu. Przeżywa załamanie? Oszalał? A może tylko, pod wpływem filozofii egzystencjalnej, dostrzegł absurd życia? Zrozumieć go próbuje spotkany przypadkiem dawny znajomy (Władysław Kowalski), wynajęty przez niego psychiatra (Janusz Zaorski) oraz żądny sensacji reporter (Jan Englert). Szukający wolności Artur czuje się coraz bardziej osaczony… Choć w kadrach "Mniejszego nieba" łatwo rozpoznać architekturę wrocławskiego Dworca Głównego, opowiedziana przez Janusza Morgensterna historia mogłaby dziać się gdziekolwiek (film kręcono również w Budapeszcie i Lipsku) i kiedykolwiek. Szczególnie wtedy, gdy wrażliwa jednostka próbuje zerwać z systemem, który na to nie pozwala.