Monobloc

Ortega w “Monobloc" tworzy świat jawnie fikcyjny, przerysowany i manieryczny niczym dawne martwe natury, mające oddać dramaturgię bezruchu. Bohaterkami są trzy kobiety: Perla, jej kulejąca córka - Nena i ich sąsiadka - Madrina. Mieszkają w tytułowym bloku, w miejscu, jakby dotkniętym katastrofą, która nie pozostawiła po sobie śladówOrtega w “Monobloc" tworzy świat jawnie fikcyjny, przerysowany i manieryczny niczym dawne martwe natury, mające oddać dramaturgię bezruchu. Bohaterkami są trzy kobiety: Perla, jej kulejąca córka - Nena i ich sąsiadka - Madrina. Mieszkają w tytułowym bloku, w miejscu, jakby dotkniętym katastrofą, która nie pozostawiła po sobie śladów zniszczenia, tylko ciszę i pustkę. Prześwietlone żółtym filtrem plenery - wypełniony mętną wodą basen na dachu, droga w pustynnym krajobrazie, opustoszały park rozrywki zestawione zostały z wnętrzami mieszkań, z ich czerwienią i ciemnym brązem oraz z nierealną bielą szpitalnych przestrzeni. Złożona chorobą Perla poddaje się tam dziwnym zabiegom przetaczania krwi. Minimalistyczne kadry tną ów surrealistyczny świat na znaczone symbolami kawałki. Swoją formą oddają intensywność emocji i napięć, które narastają między kobietami. Atmosfera końca otacza wszystko bez wyjątku: przedmioty, ciała, każdą najmniejszą czynność. Perla jest umierająca i z tej perspektywy, na jej oczach odchodzi cały świat. W sposobie opowiadania nie znajdziemy śladu realistycznego prawdopodobieństwa. Ortega wskazuje tym samym na odwieczną ambiwalencję, związaną z chorobą i śmiercią. Wydobywa z nich przerażające i porażające piękno. więcej