Klasyczna historia miłości z klasycznymi zwrotami akcji i niecodziennymi zmianami tonacji. Na początku poznajemy narratora. Nie, nie wróć. Ma początku poznajemy ludzi i
naturę świata, przez kilka zdań narratora. Radość i smutek, zawsze w parze. No i nasz narrator zaczyna snuć swoją opwieść, z góry uprzedzając, że będzie smutna. Na
ławce w paryskim parku węgierki student spotyka piękną dziewczynę z bogatego domu. I tu narrator przeprasza nas za to, że oboje mówią po niemiecku (cóż za
bezpretensjonalna szczerość), bo jak mówi "wolimy ich słuchać, niż czytać napisy". O ironio, ja oczywiście musiałem czytać angielskie napisy. Historia ich miłości nie jest
sama w sobie oryginalna, ale reżyseria Kautnera bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła i w sumie film naprawdę mi się podobał. Dlaczego warto go zobaczyć? Wszystkim
pewnie ciśnie się na usta: "Dla młodziutkiej Romy Schneider!". Ale ja zaprzeczę. Tzn. dla niej również,kiedy cichutkim, smutnym głosem mówiła do swojego ukochanego pod
koniec filmu, pomyślałem sobie, że język niemiecki wcale nie musi być brzydki. Nie z takich ust, w takiej tonacji.
No, ale jak mówię, film warto zobaczyć z innych powodów: dla sympatycznego i nieporadnego Monptiego, dla jego koszmarów, zwłaszcza tego czerwonego, pod koniec,
dla jego kaczki na smyczy, dla fajnych wnętrz rodem z Hollywoodzkich musicali tamtych lat, dla seksownej, czarnoskórej sprzątaczki i jej śpiewu, dla zielonych majtek, dla
ładnej pracy kamery i być może jako jeszcze dla powtarzanego do znudzenia, naiwnego i banalnego upomnienia, że warto kochać, kohać, Kochać, ukochiwać, zakochiwać, jak kto woli, póki można, póki nie jest za późno. Wybaczać kłamstwa, nie kłamać, ufać, dawać się i brać się. Natretny to morał, ale mój ulubiony.
No i ogóle wszystko było by super, bo film naprawdę rewelacyjne momenty, ale niestety w połowie, na jakieś 20 minut stracił urok i losy naszej pary stały mi się lekko
obojętne. Ba! na moment mnie nawet podirytowali! No, ale potem film wrócił na właściwe tory i koniec końców byłem zadowolony, choć nie koniecznie uśmiechnięty. Ale w
końcu narrator uprzedzał.