Bla, bla, bla. Akademickie komunały przeklepane jak za panią matką pacierz. Bo przecież arcydzieło "aragońskiego mistrza" samo przez się jest tak głębokie, że wystarczy zapodać parę pożyczonych z podręcznika dla filmoznawców, mądrze brzmiących słówek, by tę głębię niezbicie wszem i wobec wykazać. Nie ma obawy, że ktoś zaprotestuje, wszak nie uchodzi. Tymczasem film okazuje się zupełnie przeciętny i nudnawy. Sterta umiejętnie podanych banałów, niewiele tak naprawdę wnosząca do starych rozmyślań o komplikacjach tzw. stosunków damsko-męskich (do czego jednak aspiruje). Ot, ładnie opakowane artystyczne superfluum, mocno jednak zwietrzałe. Król przespacerował się pół-nago, ale gawiedź wciąż pieje z zachwytu nad jego cudownymi szatami.

To się często nazywa psychoanalizą. Czyli bujdą lub faktycznie - istotne szablony nakłada się na wcześniejszą treść, akurat albinotaur przesadził z akademickim komunałem, a właściwie według mnie sama interpretacja filmu opiera się jedynie na samym tytule filmu i... tyle.

należy uwagę, że w filmie przedstawicielem psychoanalizy jest karzeł

i ta symbolika wyraża prawdę o samej metodzie ale i o autorze tego bełkotliwego wątku

zachwycam się tą ripostą i dziękuję, że sama nie musiałam jej pisać. pozdrawiam

gdyby to nakręcił ktoś inny nazwałbys to kiczem i tandentą operą mydlaną.

a dla mnie to byl po prostu bardzo zabawny film. wybitnie zabawny.

Dla mnie też ;) Takie "Szelmostwa niegrzecznej dziewczynki", tylko mniej dramatyczne. Bunuel lubi bawić się z widzem.