...film oglądałem przed paroma laty jeszcze na VHS. Nigdy wcześniej, ani później żaden horror nie wywołał u mnie dreszczów na skórze (pomijając kilka obrazów w konwencji komputerowej Phantasmagorii - kiedyś tę myśl rozwinę), a przecież MD wcale do tego gatunku nie należy. Oczywiście moment kulminacyjny nastąpił przy scenie na zapleczu baru Winkie's w kontakcie z tzw. Włóczęgą, choć paradoksalnie ta scena stanowi zaledwie jeden z drogowskazów po fabule filmu. Moim zdaniem ten obraz to opus magnum Davida Lyncha. Film zamknięty i dopełniony, a przy okazji stosunkowo łatwy do interpretacji. Teoretycznie prosta love story na poziomie żeńskim (to się później oczywiście rozszerza o czynnik samczy) z tragicznym w skutkach rozstaniem, ale Lynch skupił się przede wszystkim na psychice jednej z uczestniczek tej historii. Wykazał jej stopniową degradację: na kanwie snu i w świecie rzeczywistym, które w filmie (tak jak np. w Lost Highway) zostały dosyć klarownie oddzielone, choć trzeba przyznać, że niesprawiedliwie, bo w proporcji 3:1. Obraz posiada wiele symboli, które ułatwiają nawigację po wyniszczonej chorobą zwaną miłością osobowości Betty, a jej tragiczny finał potęguje uczucie goryczy i ostatecznego upadku (dosłownie).

O wiele trudniejszy jest "Inland Empire", w którym Lynch wymaga od widza znajomości pradawnych legend słowiańskich. Bez tego nie ma szans przedostać się przez fabułę tego filmu.