Można równie dobrze potraktować tę całą opowieść jak koszmarny sen, są ku temu równie mocne przesłanki. Ambiwalencja znaczeń została jednak celowo podpowiedziana. Sugeruje ją nawet swoista kulminacja emocjonalna. Wszystko jest pozorem, czymś innym niż wydaje się na pierwszy rzut oka, jakimś wykrzywionym i zwielokrotnionym odbiciem.
W świecie stworzonym przez Davida Lyncha nic nie jest oczywiste. Zło kłębiące się pod powierzchnią pocztówkowego Los Angeles przejawia się w korupcji i zbrodni, samotności, brakiem miłości, moralnym zepsuciem, ale ma także charakter metafizyczny. Jest irracjonalne w swym nasileniu i w jakiś osobliwy sposób pociągające. I jak to bywa zwykle u Lyncha oglądamy świat mrocznych tajemnic i metafizycznych zagadek, porusza się od sceny do sceny, bawi się scenariuszem jak tylko może -podobno Lynch dostarczał aktorom scenariusz najczęściej w ostatniej chwili.
Wszystkie filmy Lyncha łączy jedno -jakaś niezdrowa fascynacja tym, co odbiega od normy, co dziwaczne. Ten film nie mieści się jakoś w kategorii filmów, które powinny się podobać. Bo niby wszystko wydaje się znajome -zarówno amerykańskie Hollywood, jak i ponury dom na Mulholland Drive, kryjący tajemnicę. Są to klisze do znudzenia nakładane na siebie we współczesnym kinie. Jednak sposób, w jaki zostały użyte w obrazie Lyncha budzi niepewność. Z jednej strony wręcz ostentacyjnie podkreśla się ich stereotypowość, z drugiej w jakiś szczególny wykalkulowany sposób odbiera im sens. Odbywa się to często poprzez zauważalne szczegóły. Mamy tu do czynienia z czysto filmowym surrealizmem, choć i to określenie uznać trzeba za umowne; jest próbą nazwania emocjonalnego wrażenia, a nie wyjaśnieniem mechanizmu obrazu. Usprawiedliwia je po części osoba reżysera. Lynch jest artystą-plastykiem, który na studiach próbował eksperymentów z ruchomym obrazem i dźwiękiem w duchu surrealistycznym...Trudno znaleźć słowo do opisu czegoś, co ma charakter sennego koszmaru. Film trudno opowiedzieć, podobnie jak nie sposób naprawdę odtworzyć snu.
To przecież wciąż ta sama wizja, która niewiele ma wspólnego z jakąkolwiek sprawdzalną rzeczywistością, tym razem bardziej nawet wyrafinowaną, bo odwołującą się do zbiorowej pamięci widza kinowego, wychowanego na filmach hollywoodzkich. W przywołaniu znanych obrazów czy dialogów w określonej stylistyce nie należy dopatrywać się intencji parodystycznych. Reżyser niczego nie wyśmiewa, układa po prostu inną łamigłówkę, zmienia funkcje elementów. Jeszcze raz powrócić trzeba do sekwencji wstępnej, która nadaje ton całości; późną nocą na jednej z ulic Hollywood, Mulholland Drive, dwóch mężczyzn zamierza zamordować w limuzynie młodą kobietę (piękna i świetna aktorsko Meksykanka Laura Elena Harring za tę rolę otrzymała nagrodę American Latino Media Arts). W chwilę później dochodzi do wypadku samochodowego, w którym zabójcy giną, a ich niedoszła ofiara dociera do domu w dzielnicy Los Angeles i traci pamięć. Nie pamięta nawet swojego imienia. Tymczasem do Los Angeles przyjeżdża Betty Elms (znakomita Naomi Watts mogłaby stworzyć wystawę nagród, które odebrała za tę kreację, a jest ich chyba z osiem, o nominacjach nie wspomnę), której marzy się kariera wielkiej aktorki albo gwiazdy Hollywoodu i właśnie jedzie taksówką do domu swojej ciotki. Ciotki nie ma w domu, jednak opiekująca się posiadłością Catherine 'Coco' Lenoix (Ann Miller) wpuszcza ją do środka, ponieważ takie dyspozycje otrzymała od właścicielki.
Bohaterka, która podaje się za Ritę (zakłopotana wymyśliła to imię na poczekaniu, gdy zobaczyła na zdjęciu wielkiej gwiazdy kina napis -Rita Hayworth), wydaje się ofiarą, lecz znajduje przyjemność lesbijskiej namiętności i nienawiści w akcie erotycznym z...Betty. Dokonuje w ten sposób rytuału identyfikacji -bo w tym filmie wszystko w końcu przemienia się w jakiś sposób w rytuał, co jest estetyczną konsekwencją posługiwania się kinowymi stereotypami. Jeżeli chce się uniknąć łatwizny pastiszu, trzeba znanym obrazom i sytuacjom przydać specjalnej wagi choćby barokową przesadą. I z jednej strony Lynch stara się szokować, z drugiej nie obawia się dosłowności, która mogłaby się wydawać naiwna, gdyby nie wynikała tak harmonijnie z tonacji całego filmu. Uosobieniem dobra ma być w filmie Betty -jasnowłosa, czysta, prostoduszna dziewczyna, która właśnie przybyła do Miasta Aniołów z kanadyjskiej prowincji w nadziei zrobienia kariery w filmie, w scenach kluczowych rozmów ukazywana jest jednak w przyciemnionym świetle.
Nieporozumieniem byłoby doszukiwanie się realizmu, myląca jest nawet logika kryminalnej zagadki. W gruncie rzeczy Lynch rzuca widzowi wciąż i na nowo wyzwanie, każąc zapomnieć o nawyku metaforycznego odczytywania obrazu filmowego. A jest to tym trudniejsze, że dosłowność nie oznacza bynajmniej jednoznaczności. A fabuła filmu nie jest, jakby się wydawało, wcale taka płaska. Przecież akcja zbudowana jest z niezliczonych wątków, przeczuć, wizji i metamorfoz, pojawiają się coraz to nowe, osobliwe postaci, zdarzenia oraz zagadkowe niebieskie pudełko, do którego nie ma klucza (dopiero potem się odnajdzie).
Czy konkluzja ta sugeruje, że film Lyncha jest tylko rodzajem perwersyjnej gry ku rozrywce widza ? Reżyser nie ułatwia oceny, kusi nawet, żeby odpowiedzieć: tak. Lecz byłoby to za łatwe. A do swojego filmu dodaje nowe postacie, bohaterowie pojawiają się pod nowymi imionami, w nowych rolach i biorą udział w wydarzeniach i jeszcze więcej ukazuje się krótkich scen oraz epizodycznych sytuacji. Jedne łączą się w logiczną jedną całość układanki, inne rozbijają tok wydarzeń.
W innej części Los Angeles poznajemy żywot Adama Keshera (naprawdę dobry Justin Theroux), neurotycznego młodego reżysera filmowego w okularach z grubymi czarnymi oprawkami, który odmawia Luigiemu (gra go kompozytor Angelo Badalamenti, który za muzykę do tego filmu był nominowany do wielu nagród filmowych oraz dostał Online Film Critics Society Award) i Vincezno Castigliane (Dan Hedaya) zatrudnienia w swoim najnowszym filie aktorki, która oni mu polecają. Po powrocie do domu Adam zastaje swoją żonę w łóżku z obcym mężczyzną. Postanawia spędzić noc w hotelu. Dopiero w hotelowym pokoju stwierdza, ze bracia Castigliane ukradli mu wszystkie pieniądze, a to co ma przy sobie starczy mu tyko na jedną noc. Kiedy na początku filmu gangster wypowiada zdanie: -"To jest ta dziewczyna", my jeszcze nie wiemy o niej nic. Potem to samo zdanie wypowiada sympatyczny, lecz wywołujący przerażenie kowboj (Lafayette Montgomery), ale my widzowie dalej nie wiemy kim ona jest. W końcu słyszymy po raz kolejny to samo zdanie z ust reżysera. Bo to Camilla Rhodes, którą znamy jako Ritę dostaje rolę filmową w długo oczekiwanej produkcji reżysera Adama Keshera. Okazuje się być błędnie rozpoznaną "tą dziewczyną". Camille i Adam ogłaszają swój związek, zakończony ślubem, co sprawia, że Diane Selwyn, którą poznaliśmy bliżej jako Betty, przeżywa zazdrość.
"Mulholland Drive" pozostaje zatem opowieścią o przemocy i władzy, o zakłamaniu i strachu, o odwadze związanej z rozgraniczeniem dobra i zła. Porusza więc kwestie, z którymi zmaga się najszlachetniejsze kino, i które wymagają określenia postawy moralnej -tak samo ze strony twórcy opowiesci jak i jej odbiorcy, widza. Lynch podąża śladem swych odwiecznych obsesji ujętych w poprzednich swoich dziełach "Głowa do wycierania", "Twin Peaks", "Blue Velvet" i "Dzikość serca".
Betty odczuwa nieznośna fascynację przygody, w której piękno miesza się z moralnym zepsuciem, wstyd z przyjemnością, miłość z samotnością, niewinność z korupcją, a to prowadzi bohaterkę w końcu na manowce. Ostry fałsz sceny finałowej tego właśnie obrazu kinowego wstrząsa iluzją i na powrót wprowadza niepokój. Być może Lynch'owi o ten właśnie niepokój chodziło. Tylko, że nikt nie lubi opuszczać kina w poczuciu niepewności -i to jest powód, dla którego na ogół film może się nie podobać. Kompozycje Angelo Badalamentiego (podobno to ulubiony kompozytor Lyncha), które słyszymy w scenie aktorskich przesłuchań są podróbkami utworów śpiewanych w latach sześćdziesiętych przez Connie Stevens i Lindę Scott. Lynch za swoje dzieło został doceniony i nagradzany na wielu festiwalach filmowych, nawet Amerykańska Akademia Filmowa przyznała jemu nominację do Oscara.