Jak w opisie, może bez tej topografii Berlina (nie mam pojęcia skąd się ona tu wzięła, film rozgrywa się głównie w małych, zamkniętych przestrzeniach) - dwie pary i ich niejednoznaczne relacje, aczkolwiek mimo pozornych rozbieżności ich istnienia, los w pewien sposób je łączy. Można z całą pewnością powiedzieć, że żaden z tych związków nie jest szczęśliwy, ale z drugiej strony - czy można powiedzieć, że są one nieszczęśliwe?

Ten dyplomowy film Schanelec nie szuka odpowiedzi, a kluczem do rozwiązania całej zagadki jest scena między Nadine (graną przez samą reżyser), początkującą, aspirującą pisarką i (nazwijmy ją kobietą z pierwszej pary) wydawcą (mężczyzną z drugiej pary), który komentuje jej styl, charakter warsztatu, wytykając nieścisłości, błędy i wszystko to, co jest w jej stylu niezrozumiałe - jest to aluzja do sposobu narracji i techniki filmowej reżyserki - ciekawy i autoironiczny zabieg, który idealnie podsumowuje tę pracę, stanowiąc już solidną podstawę tego, na czym skupi się w przyszłości Schanelec