Widziałam to kilka dni temu na Canal+ i jest wyraźnie zaznaczone również na ich stronie, że jest to dokument socjologiczny. Ani przez moment nie przyszło do głowy, że jest inaczej.
Tak czy siak film niezmiernie mi się podobał. Więź między ojcem i synem, oraz dziadkiem i ojcem i wnukiem to coś świetnego. Ich bliskość pełna miłości, szacunku dla siebie i spokoju. Nie widzę w tym elementów machismo, które może i mogłyby się pojawić w kulturze meksykańskiej, ale prawdą jest, że nie ma w tym filmie kobiet właściwie. Bez względu na to film mi się podoba, pokazuje, że spokojne, uważne życie wśród dzikiej przyrody (na swoistym końcu świata) może mieć wielką wartość i wiele moglibyśmy się nauczyć tak, jak Natan, nie tylko o rybach i ptakach. Film mnie poruszył do głębi, szczególnie sceny na łodzi i przy nurkowaniu, gdy Natan jest pełen zaufania wobec ojca mimo strachu oraz scena, gdy szukają Blanchity i płaczą, że niedługo się rozstaną...

film ten obejrzałam na festiwalu filmowym w zwierzyńcu- sierpień 2010, gdzie ulotka głosiła, że to pierwszy fabularny film tego reżysera

No widzisz i tak to jest z tymi informacjami - co najmniej dwie różne na ten sam temat :-/ Przy okazji warto to wyjaśnić za pomocą jakiegoś pewnego źródła...
Mnie przekonał właśnie ten dokumentalny styl... Poza tym, czy to nie byłoby świetne, gdyby to było prawdziwe życie autentycznych ludzi?

'trochę' jak dokument ponieważ sceny były częściowo odgrywane jednak nie odczuwa się tego bardzo mocno, 'aktorzy' są po prostu sobą a ich emocje wydają się być prawdziwe oraz niewytłumione ( trochę wyłączając dziadka który np wyraźnie się peszył przed kamera na żarty kolegów odnośnie ojcostwa :p) złapałem się sam kilkukrotnie nie dowierzając 'dokumentalizmowi' niektórych scen i zastanawiając czy można żyć normalnym życiem gdy ktoś zrobi z niego plan filmowy oraz stara się wychwycić same najciekawsze chwile? pozostaje chyba tylko zaufać w prawdziwość świata przedstawionego i dać się jej ponieść bo szansa jaką daje ten film często się niestety nie przytrafia.