Do publicznego szpitala przywożą człowieka bez imienia, nazwiska, bez tożsamości, cierpiącego na swoistą amnezję. Wraz z jego przybyciem otaczający przybysza ludzie zaczynają doświadczać dziwnych zjawisk.
Brzmi obiecująco – prawda? No właśnie. Brzmi...
Tajemnica, stopniowanie napięcia, mroczne, niepokojące sytuacje pełne niewiadomych a wszystko to na tle szpitalnych sal i korytarzy z wplecioną w całość piękną panią lekarz (w tej roli Kathryn Harold, w której z dużym wysiłkiem rozpoznałem dziewczynę Arniego w hicie z lat 80-tych „Jak to się robi w Chicago”).
Relacje matka-syn, wątki religijne, telepatia – słowem nośne tematy z potencjałem, bardzo popularne w ówczesnym kinie amerykańskim. Ale finalnie mamy spory niedosyt – a przynajmniej tak było u mnie. Po półtorej godzinie zachęcania widza do odkrywania narastającej tajemnicy, dostajemy dość szablonowe zakończenie, bez niespodzianek, rozczarowujące zwłaszcza widza mającego już na koncie obejrzenie choć kilku filmów z podobnej tematyki.
Stąd ode mnie zaledwie 4/10, choć broń Boże nie należy się tym sugerować i film koniecznie obejrzeć. Choćby dlatego, że stanowi swoistą ciekawostkę, która umknęła sympatykom gatunku, co ja sam odnotowałem ze sporym zdziwieniem kompletnie nie kojarząc filmu z 1982 r.